مجسمه ۷۰ میلیون دلاری راهی حراجی می شود

به گزارش تیتو ساتبیز مجسمه ای از «آلبرتو جاکومتی» به ارزش ۷۰ میلیون دلار را در رویداد فروش هنر مدرن در تاریخ ۱۳ «مه» واقع در نیویورک به مزایده می گذارد.
مجسمه ای متعلق به سال ۱۹۵۵ میلادی با عنوان Grande tête mince یا «سر باریک بزرگ (سر بزرگ دیه گو)» که چهره یکی از برادران این هنرمند را به تصویر می کشد گران ترین اثری است که تاکنون برای این دور از حراج های ماه آینده اعلام شده است.

در همین حال کریستیز آثاری از مجموعه «لِن» و «لوئیز ریجیو» (Len and Louise Riggio) را جذب کرده که شامل نقاشی نادری از «پیت موندریان» با برآوردی در حدود ۵۰ میلیون دلار است.

مجموع فروش ها طی دو سال گذشته در پی عدم اطمینان اقتصادی جهانی کاهش یافته است. در ماه گذشته نگرانی ها پیرامون تعرفه ها و سقوط بازار سهام فضای نگرانی را بیشتر کرده اند. بسیاری از مجموعه داران ثروتمند تمایل ندارند در چنین شرایطی آثار خود را بفروشند و تعداد کمی از اموال و دارایی های هنری به حراج سپرده شده اند.

این مجسمه «جاکومتی» با ارتفاع حدود ۶۳.۵ سانتی متر از مجموعه سرمایه دار حوزه املاک «شلدون سولو» است که در سال ۲۰۲۰ درگذشت. این اثر توسط بنیاد «سولوویف»(Soloviev Foundation) که توسط پسر سولو «استفن سولوویف» تأسیس شده به فروش گذاشته می شود.

«سایمون شاو» مشاور ارشد ساتبیز در حوزه هنر امپرسیونیسم و مدرن گفت: «این یک اثر بنیادی در مجسمه سازی مدرن است. این اثر یادمان بزرگ جاکومتی برای دوران پس از جنگ جهانی دوم است زمانی که تغییرات اجتماعی و فلسفی عمیقی در حال وقوع بود. اکنون بعد از هفتاد سال به نظر می رسد در آستانه نقطه عطف دیگری در تاریخ هستیم. بنابراین این اثر کاملاً به موقع عرضه شده است.»

به گفته «شاو» بنیاد سولوویف در حال جمع آوری منابع مالی برای گسترش فعالیت های بشردوستانه خود است. طبق وب سایت این بنیاد موزه متروپولیتن هنر و پناهگاه حیوانات ساوت همپتون از دریافت کنندگان کمک های آن هستند.

نکته جالب اینکه بنیاد سولوویف اخیراً دو اثر هنری گران قیمت دیگر را نیز به کریستیز سپرده است. این دو اثر عبارت اند از: «Almaisa» اثر آمادئو مودیلیانی و نقاشی «بدون عنوان» (قرمز نارنجی قرمز» اثر «مارک روتکو» (۱۹۶۷).

۶ عدد از این نسخه مجسمه برنزی جاکومتی تولید شده است. یکی از نسخه ها درحالی در سال ۲۰۱۰ در کریستیز به قیمت ۵۳ میلیون دلار فروخته شد که قیمت آن  بین ۲۵ تا ۳۵ میلیون دلار برآورد شده بود. ساتبیز نیز در سال ۲۰۱۳ نسخه دیگری از آن را با قیمت ۵۰ میلیون دلار فروخت. در آن زمان ارزش این مجسمه بین ۳۵ تا ۵۰ میلیون دلار تخمین زده شده بود.

وقتی از «شاو» پرسیده شد چرا این بار برآورد قیمت Grande tête mince بسیار بالاتر است او کیفیت خاص این قالب خاص و روند قیمت آثار جاکومتی در ۱۲ سال اخیر را علت آن عنوان کرد.
در سال ۲۰۱۵ مجسمه «مردی که اشاره می کند»(Pointing Man) متعلق به سال ۱۹۴۷ میلادی نیز از مجموعه سولو با قیمت ۱۴۱.۳ میلیون دلار فروخته شد که رکورد فروش آثار این در حراج را شکست. اخیراً نیز اثر Le Nez (از سال های ۱۹۴۷/۴۹ قالب گیری شده در ۱۹۶۵) از «مجموعه مک لو»(Macklowe Collection) با قیمت ۷۸.۴ میلیون دلار به فروش رسید.

به گفته شاو نسخه متعلق به سولو از Grande tête mince تنها نسخه ای است که با رنگ آمیزی غنی ساخته شده است.

این مجسمه از جلو دارای لبه ای بسیار تیز و بُرنده است. از کنار مانند نیمرخی ناهموار از دیه گو به نظر می رسد.
این اثر در نمایش آثار جاکومتی در دوسالانه ونیز سال ۱۹۵۶ نیز حضور داشت؛ جایی که او مجموعه معروف پیکره های زنانه بسیار باریک خود با عنوان Femmes را نیز خلق کرد.

به گفته شاو سولو این مجسمه را در سال ۱۹۸۰ در یک معامله خصوصی خریداری کرد.

«آلبرتو جاکومتی» (Alberto Giacometti) مجسمه ساز و نقاش سوئیسی یکی از بزرگ ترین هنرمندان قرن بیستم است. جاکومتی در سال ۱۹۰۱ میلادی متولد شد و از همان دوران کودکی به هنر علاقه نشان داد و نخستین تابلو رنگ روغن خود را در سن دوازده سالگی خلق کرد. پدرخوانده او نقاش مکتب فوویسم بود و بردارش «برونو» نیز معمار شد. دیگر بردارش «دیه گو» طراح و هنرمند مهم ترین مدل «جاکومتی» و دستیار او بود. جاکومتی در سال ۱۹۶۲ در بینال ونیز جایزه بزرگ مجسمه سازی را دریافت کرد و به این ترتیب به شهرتی جهانی دست پیدا کرد.

اما بیش از هر چیز دیگری مجسمه های شبیه به انسان «جاکومتی » هستند که او را به شهرت رساندند. با اینکه او در طراحی نقاشی و ساخت اشیاء تزئینی هم تجربه داشت آدمک های باریک او هستند که به سرعت نام «جاکومتی» را در ذهن علاقه مندان به هنر تداعی می کنند. «جاکومتی» به دنبال جنگ جهانی دوم از ژنو به پاریس بازگشت. در این دوران تمرکزش را بر خلق مجسمه های تکی گذاشت که اغلب درحال قدم زدن یا ایستادن بودند.

دوستان و خانواده «جاکومتی» سوژه آثار هنری او می شدند. «جاکومتی» ترجیح می داد از سوژه هایی استفاده کند که شخصا آن ها را می شناخت؛ برای مثال برادرش «دیه گو» و همسرش «آنت» . او همچنین از حافظه اش برای استفاده از سوژه ها بهره می برد.

پایان خبر تیتو