بیماری های مرموز برخی از دیکتاتورهای مشهور تاریخ؛ از پارانویا تا سیفلیس

به گزارش تیتو به نقل از روزیاتو تاریخ پر از چهره های سرشناس است که در اعمال بی رحمانه شان ردپای بیماری ها و ناهنجاری های جسمی و روانی مشاهده می شود. برخی از مورخان بر این باورند که این بیماری ها به نوعی باعث تحریک خشم و بدرفتاری آن ها شده است. هرچند بیماری نمی تواند بهانه ای برای جنایات و ظلم باشد اما درک این جنبه های جسمی و روانی می تواند نوری تازه بر تاریکی شخصیت برخی از این افراد بیاندازد.

ولادیمیر لنین

ولادیمیر لنین رهبر انقلاب روسیه از عفونت سیفیلیس رنج می برد؛ بیماری ای که به گفته مورخان پس از آشنایی با فردی در پاریس به آن مبتلا شد. او در اواخر عمر خود با مشکلات عصبی متعددی دست و پنجه نرم کرد و تشنج توهم و بی خوابی از جمله این علائم بود. برخی معتقدند این بیماری در تندخویی و رفتار بی رحمانه او مؤثر بوده است.

ژوزف استالین

ژوزف استالین رهبر شوروی از سکته ها و حملات قلبی متعدد در اواخر عمر خود رنج می برد که به تدریج باعث افزایش ترس و بدگمانی او شد. پزشک او در یادداشت هایش اشاره کرده که استالین به آترواسکلروزیس یا تصلب شرایین دچار بود؛ وضعیتی که سبب سخت شدن رگ های مغزی شده و ممکن است توانایی او در تمییز دادن دوستان از دشمنان را کاهش داده باشد.

ناپلئون بناپارت

ناپلئون بناپارت امپراتور معروف فرانسه پس از شکست در نبرد واترلو به جزیره سنت هلن تبعید شد و در آنجا جان باخت. شایعاتی مبنی بر مسمومیت او با آرسنیک وجود داشت اما بررسی های مدرن نشان می دهد که او به سرطان معده مبتلا بوده است؛ بیماری ای که باعث ضعف شدید جسمانی و کاهش وزن او در آخرین سال های زندگی اش شده بود.

مائو تسه تونگ

بنیانگذار جمهوری خلق چین مائو تسه تونگ از مشکلات بهداشتی و رعایت نکردن بهداشت فردی رنج می برد. او به ندرت مسواک می زد و حمام می کرد که منجر به بروز آبسه ها و پوسیدگی دندان هایش شد. همچنین از بیماری های تنفسی و قلبی مزمن رنج می برد و در سال ۱۹۷۴ به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) مبتلا شد که سرانجام باعث ناتوانی در تکلم و مرگ او شد.

هنری هشتم

پادشاه انگلستان هنری هشتم در جوانی مردی محبوب بود اما در اواخر عمر به حاکمی چاق سلطه جو و ظالم تبدیل شد. برخی مورخان می گویند که او پس از یک حادثه در مسابقه سوارکاری به آسیب مغزی مبتلا شد و همین امر باعث شدت گرفتن خشم و سادیسم او شده است. او همچنین از زخم های دردناک پا رنج می برد که به روش های دردناکی همچون داغ کردن درمان می شد.

آدولف هیتلر

درباره وضعیت جسمی آدولف هیتلر نیز نظریات مختلفی وجود دارد. گفته می شود او از سال ۱۹۳۳ همزمان با رسیدن به قدرت به بیماری پارکینسون مبتلا شد و همین امر منجر به لرزش دستان و تغییرات رفتاری او شد. اختلالات عصبی ناشی از پارکینسون ممکن است در تصمیمات نظامی اشتباه او در طول جنگ جهانی دوم مؤثر بوده باشد.

ژولیوس سزار

ژولیوس سزار رهبر امپراتوری روم با مشکل نارسایی مغزی و کم خونی دست و پنجه نرم می کرد. او چندین بار در طول خدمت نظامی دچار غش و بی خوابی شد. بررسی های جدید حاکی از این است که این مشکلات ممکن است به دلیل سکته های متعدد بوده باشد.

ریچارد سوم

ریچارد سوم پادشاه انگلستان به اسکولیوز مبتلا بود؛ وضعیتی که باعث انحراف ستون فقرات او می شد. هرچند او موفق شده بود ناتوانی خود را از چشم مردم پنهان کند این بیماری به طور قابل توجهی باعث کاهش محبوبیت و در نهایت سقوط او شد.

فرانسیسکو فرانکو

دیکتاتور اسپانیا فرانسیسکو فرانکو در سال های پایانی زندگی اش از بیماری پارکینسون و زخم های معده رنج می برد. او با کاهش قدرت بدنی به تدریج از خشونت و سختگیری های خود کاست و اجازه داد که اصلاحات در کشور اجرایی شود.

فردیناند مارکوس

فردیناند مارکوس دیکتاتور فیلیپین از لوپوس رنج می برد که باعث شد در اوایل دهه ۱۹۸۰ به پیوند کلیه نیاز پیدا کند. این بیماری شدید باعث شد همسرش در مدیریت کشور به کمکش بیاید. در نهایت حکومت آنها به سقوط انجامید و مارکوس در تبعید درگذشت.

چایانگ کای شک

چایانگ کای شک رهبر سابق جمهوری چین در سنین پیری به بی اختیاری ادرار دچار شد. برای پرهیز از شرمساری او تا زمان خروج دیگران از جلسات نشسته می ماند. این وضعیت در میان اطرافیان او مخفی مانده بود تا سال ها بعد که در کتابی افشا شد.

ایوان مخوف

ایوان چهارم تزار روسیه معروف به ایوان مخوف به خاطر بی رحمی و پارانویا مشهور بود. این حملات به حدی شدید بود که او حتی پسر خود را که تنها وارثش بود به قتل رساند. برخی مورخان می گویند که آرتروز شدید و داروهایی که مصرف می کرد مانند آرسنیک و جیوه ممکن است بر خشم و حالت روانی او افزوده باشد.

پایان خبر تیتو