بامداد جمعه (۴ آبان) برگ دیگری از جنایت های صهیونیست ها ورق خورد و هتلی که «همه می دانستند» محل اسکان خبرنگاران و اهالی رسانه است هدف حمله آنها قرار گرفت و سه تن از اهالی رسانه مربوط به المیادین و المنار به شهادت رسیدند تا شمار شهدای رسانه ای از آغاز طوفان الاقصی به ۱۸۰ نفر برسد. مدت هاست خبرنگاران غزه و لبنان اعتمادی به جلیقه های آبی شان ندارند. کسانی که امروز خبرهای داغ فلسطین و لبنان را می نویسند می دانند دیر یا زود زمانش می رسد که کسی برای خودشان بنویسد.
به گزارش تیتو فرهیختگان نوشت: رژیم صهیونیستی از نشر جنایت هایی که رقم زده می ترسد و برای همین طوری روی خبرنگاران متمرکز شده که تا پیش از این بی سابقه بود. در جریان اشغال ویتنام توسط آمریکا که نزدیک به ۲۰ سال طول کشید ۶۳ روزنامه نگار و در جنگ شبه جزیره کره که ۳ طول کشید ۱۷ روزنامه نگار کشته شدند. اما در فلسطین چه؟ در فلسطین و لبنان طی یک سال ۱۸۰ خبرنگار به شهادت رسیده و این رقم را هیچ جوره نمی توان با اعداد قبلی مقایسه کرد. «با هم نجنگید و اگر هم می جنگید حواستان به اصول جنگی باشد.» این را سازمان عریض و طویل ملل و قراردادها و کنوانسیون های مختلف می گویند. پایبندی به این اصول هم کار سختی نیست. صرفا دولت های مهاجم باید سعی کنند به افراد و گروه هایی که وظیفه خدمت رسانی اعم از خدمات پزشکی و یا اطلاع رسانی دارند آسیبی نرسانند؛ همین. با این حال در نقطه ای از نقشه نه با دولت که با موجودیت منحوسی طرفیم که ظاهرا تمام این قطعنامه ها و هشدارها را برعکس می خواند و هرچیزی که خلاف منافعش باشد را به فجیع ترین شکل ممکن از سر راهش برمی دارد و کک غربی هایی که به خودشان می گویند «متمدن» نمی گزد حتی وقتی که خودروی کارمندان خودشان در فلسطین هدف موشک رژیم صهیونیستی قرار می گیرد.
المیادین: عقب نشینی نمی کنیم
خبرنگاران زیادی در لبنان حاضرند و سعی می کنند با تمام مشکلات مربوط به شرایط جنگی اخبار منطقه را پوشش دهند. این مشکلات زمانی صعب العبور می شوند که یک طرف آتش صهیونیست ها با خشاب های پر و چشم و گوش های کور و کر پیر و جوان و زن و مرد و کودک نمی شناسند. حوالی ساعت پنج صبح روز جمعه بود که رسانه های لبنانی اعلام کردند در اثر تجاوز مستقیم رژیم صهیونیستی به گروه های مطبوعاتی در «منطقه حصبیا» در جنوب لبنان تعدادی از خبرنگاران عکاسان و هنرمندان به شهادت رسیدند. چندساعت بعد هم خبرنگاران حاضر در منطقه جزئیاتی از شهادت همکارانشان اعلام کردند که بر اساس آن غسان نجار تصویربردار شبکه المیادین محمد رضا مهندس پخش شبکه المیادین و وسام قاسم تصویربردار شبکه المنار در راه روایت حق و حقیقت به شهادت رسیدند.
غسان بن جدو رئیس هیئت مدیره شبکه المیادین در سوگ از دست دادن همکارانش نوشت که صهیونیست ها از کشتار لذت می برند و در این میان کسانی که آنها را هدف قرار می دهد روزنامه نگارانی هستند که «جنایاتشان را افشا کرده اند» و بنابراین صهیونیست ها نسبت به آنها «سادیسم» هستند و از کشتنشان لذت می برند. جدو در ادامه با صراحت تاکید کرد: «المیادین ادامه می دهد و عقب نشینی نخواهد کرد.» دیگر خبرنگار المیادین از محلی که خبرنگاران در حاصیبا هدف قرار گرفتند گفت اشغالگران مستقیما «بیش از یک تیم روزنامه نگاری» را هدف قرار دادند؛ و «۲ موشک» از یک هواپیمای جنگی مستقیماً به محل اسکان تیم های خبرنگاران برخورد کرد. این جنایت در حالی با واکنش های محکومیت آمیز بین المللی روبه رو شد که رژیم صهیونیستی پیش از این هم به طور مستقیم خبرنگاران و راویان جنایت هایش را به شهادت رسانده بود.
دوماه اول جنگ؛ هرروز یک شهید خبرنگار
تنها دو ماه از آغاز طوفان الاقصی گذشته بود که کمیته حفاظت از خبرنگاران اعلام کرد ۵۶ خبرنگار فلسطینی و ۳ خبرنگار لبنانی به شهادت رسیده اند. شهادت این تعداد از خبرنگاران معادل کل مرگ ومیرهای خبرنگاران در سال ۲۰۲۲ بود. انتشار این آمار مثل همیشه هشدارهای «پوشالی» سازمان ها و نهادهای بین المللی را به دنبال داشت که درصدی از سرکشی نظامیان رژیم در به شهادت رساندن خبرنگاران کم نکرد. یکی از اولین اقدامات رژیم علیه خبرنگاران پس از طوفان الاقصی روز ۱۳ اکتبر و با هدف قرار دادن عصام عبدالله خبرنگار رویترز و گروهی از خبرنگاران در جنوب لبنان بود که به دلیل وابستگی عبدالله به رویترز به صورت گسترده مورد توجه رسانه ها قرار گرفت.
پس از آن هم رژیم صهیونیستی در حملاتی هدفمند و کاملا آگاهانه بسیاری از خبرنگارانی که در حالت روایت وضعیت نوار غزه بودند را به شهادت رساند. صهیونیست ها همچنین دفاتر رسانه ای زیادی را از جمله آژانس خبری فرانسه هم در بمباران های اسرائیل تخریب کردند. الن مروان از «کنفدراسیون دموکراتیک فرانسوی کار خبرنگاران» می گوید: «غزه به سیاهچاله ای خبری تبدیل شده است» و آنچه در غزه می گذرد نمی تواند از چشم جهانیان پنهان بماند. «مساله بر سر حقیقت و تاریخ» است و آنچه که اتفاق می افتد باید ثبت شود. این دقیقا همان دلیلی است که باعث شده رژیم صهیونیستی چنین حساسیتی را در قبال خبرنگاران داشته باشد و روزها برای شناسایی هدف های اصلی اش زمان گذاشته و در نبردی نابرابر موشک هایش را بر سر آنها فرود آورد. شمار شهدای خبرنگار غزه به حدی بالا می رفت که ناصر ابوبکر رئیس سندیکای روزنامه نگاران فلسطینی وضعیت همکاران خبرنگارش در غزه را چنین توصیف می کند که تا پیش از ۷ اکتبر ۲۰۰ خبرنگار در غزه داشتیم. امروز «تقریبا هیچ خبرنگاری» باقی نمانده است.
همکاران ما «هر روز» هدف حمله های ارتش اسرائیل هستند. خیلی از آنها اعضای خانواده شان را از دست داده اند. دفترها و تجهیزات خبری همه خراب شده اند. اسرائیل دارد مرتکب «جنایت علیه اطلاعات» می شود. معتز عزایزه یکی از خبرنگارانی است که هنوز در غزه فعال است و روزانه در صفحه اینستاگرامش از وضعیت زندگی فلسطینی ها در شرایط جنگی غزه گزارش می دهد. ناصر ابوبکر درباره او می گوید مرتبا «تهدید به مرگ» می شود و روی واتساپ پیام ها و تماس هایی از سوی افراد ناشناس یا نظامی دریافت می کند. خبرنگاران فلسطینی که هنوز در کرانه باختری کار می کنند هم توسط نیروهای نظامی اسرائیلی به مرگ تهدید می شوند. رئیس سندیکای روزنامه نگاران می گوید من هر روز قبل از شروع کار با همکارانم در غزه احوال پرسی می کنم و تمام آنها فقط یک جواب می دهند؛ «هنوز زنده ایم.» آنها هر لحظه منتظر مرگند و مدام از خود می پرسند که آیا نفر بعدی آنها خواهند بود یا نه؛ با این حال به کارشان ادامه می دهند. اگر آنها دست از کار بکشند چه کسی این جنایات را ثبت خواهد کرد؟ اسرائیل می خواهد خبرنگارانی که جنایت هایش را ثبت می کنند به قتل برساند.
زمانی خبرنگاران نقطه امن نظامیان بودند
رژیم صهیونیستی در حالی هیچ تفاوتی بین خبرنگار و نظامی قائل نیست که گزارش های موجود از نبردهای مختلف تاریخ حاکی از استفاده از خبرنگاران به عنوان سپر انسانی بوده است. مثلا در جریان حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ نیروهای آمریکایی از خبرنگاران «همراه» برای مستندسازی عملیات و کاهش حساسیت ها استفاده کردند که برخی گزارش ها حاکی از آن است که این همراهی نه فقط برای مستندسازی و خبررسانی که برای پوشش نظامی و جلوگیری از حمله به نظامیان بوده است. در جنگ افغانستان هم نیروهای مختلف گاهی برای محافظت در برابر حملات هوایی از «مناطق غیرنظامی» استفاده می کردند و در مواردی نیز خبرنگاران در مناطقی که احتمال حمله هوایی وجود داشت مستقر می شدند. این کار اگرچه همیشه از سوی نظامیان انجام نمی شد اما حضور خبرنگاران در چنین مناطقی آنها را در موقعیتی قرار می داد که عملاً به عنوان سپر انسانی برای کاهش حملات هوایی استفاده شوند.
امروز اما رژیم صیهونیستی نه تنها مناطق غیرنظامی که حساس ترین نقاط مربوط به خدمت رسانی مثل مدرسه و بیمارستان را هدف مستقیم موشک های چندتنی قرار می دهد. طی همه این موارد نظامیان سعی می کردند در شرایط بحرانی در کنار خبرنگاران قرار گیرند تا آسیب کمتری از دشمن متحمل شوند. در جنگ غزه اما نه تنها چنین فرصتی برای مقاومت فلسطین فراهم نیست که حتی خود خبرنگاران و اهالی رسانه هم از شلیک های مستقیم رژیم در امان نیستند. تا مدتی قبل رژیم صهیونیستی پس از به شهادت رساندن خبرنگاران ادعا می کرد که آنها هدف مستقیمش نبوده اند و هزینه های جانبی حملاتش هستند. امروز اما آنها به صورت کاملا مستقیم حتی مراکز رسمی مربوط خبرنگاران را هم بمباران می کنند. یکی از اهداف تأسیس دفترهای رسانه ای در نوار غزه این بود که نمایندگان رسانه ها بتوانند با خیال راحت در این دفترها مشغول به کار شوند و دیگر رژیم نتواند ادعای هزینه جانبی را تکرار کند اما در طول یک سال گذشته شاهد بودیم که حتی این دفترهای رسانه ای هم به دست نظامیان رژیم تخریب شدند.
پایان خبر تیتو
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "چرا صهیونیست ها از خبرنگاران واهمه دارند؟" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "چرا صهیونیست ها از خبرنگاران واهمه دارند؟"، کلیک کنید.
