آقایان مسئول! بچه های این روستا تا رسیدن به آرزوهای شان فقط یک پل می خواهند/ این خواسته بزرگی است؟

به گزارش تیتو روزنامه شرق در گزارشی نوشت:در ایوان خانه ای در آبادی حاجی آباد روی زیراندازی قرمز نشسته ام. اهالی روستا از پیر و جوان و کودک دور من جمع شده اند. هرکدام شان داستانی برایم روایت می کنند. از تاریخ روستا تا امکاناتی که حسرتش را به دل دارند؛ از جمله یک پل که بچه های روستا بتوانند با آن به مدرسه بروند.

دانش آموزان روستا هر روز سوار بر یک قایق مستهلک عرض رودخانه را برای رفتن به مدرسه طی می کنند. حاجی آباد یک روستای خانوادگی در بخش مرکزی مهاباد در استان آذربایجان غربی است. رودخانه مهاباد این آبادی را از روستای بزرگ تری به نام «لج» جدا می کند.

وقتی درباره تاریخ روستا از او پرسیدم این گونه جواب داد: «در دهه 40 به اینجا آمدم. تنها یکی دو خانواده دیگر اینجا بودند. به کشاورزی و دامداری مشغول شدیم و کم کم اینجا را آباد کردیم».

حاجی آباد از همه امکانات محروم است. طرح های هادی و به سازی به اینجا راه پیدا نکرده اند. نه راه آسفالتی دارد نه مدرسه مسجد و مرکز بهداشتی.

این در حالی است که در شهرستان مهاباد و شهرستان های دور و بر کم نیستند شمار روستاهایی که به مراتب کوچک تر و کم جمعیت تر هستند اما از این امکانات بهره مند شده اند.

کاک موسی یکی از اهالی آبادی آمار جمعیت را با ماشین حسابش جمع و تفریق می کند؛ ۶۸ نفر در روستا زندگی می کنند. با خنده می گوید که دو تا «توراهی» هم داریم و قرار است که به زودی ٧٠ نفر شویم. به گفته اهالی ١٨ خانواده در این آبادی زندگی می کنند. در اکثر خانواده ها کودکانی هستند که رؤیای درس خواندن و رفتن به دانشگاه را در سر می پرورانند و به نظر می رسد تنها یک پل با آرزوهای خود فاصله داشته باشند. چند سالی است که اهالی وسیله نقیله دارند اما جاده خاکی روستا تعریفی ندارد. اگر برف و بارانی در کار نباشد با طی کردن مسیری ٢٠ دقیقه ای بچه ها به مدرسه می رسند. با این حال مسیر رودخانه برای کودکان مشتاق هنوز نزدیک ترین راه است.

این مسافت نزدیک مخاطرات و تلخی هایی را نیز با خود به همراه داشته است. پدر مستوره با وجود گذشت ۱۵ سال از مرگ فرزندش کماکان سوگوار اوست و روزانه بچه ها را برای رفتن به مدرسه با قایق همراهی می کند.

بچه ها داستان مستوره را می دانند و هرکدام از آنها حداقل یک بار با چنین ترسی مواجه شده اند. با رسیدن فصل سیل برف و سرما این ترس در بین مردم حاجی آباد نیز بیشتر می شود. مردم در برخی از روزهای برفی و بارانی از قایق استفاده نمی کنند. گاهی دانش آموزان تا به مدرسه برسند زنگ اول را از دست می دهند. آنها تجربه یک هفته نرفتن به مدرسه را نیز دارند؛ تجربه ای که وجود یک مسیر عبور امن مانع از تکرار آن می شود.

یکی دیگر از زنان روستا که او را حاجیه خانم صدا می زنند می گوید در صبح های سردی که آب یخ می زند برای رسیدن بچه ها به مدرسه مجبورند سطح یخ بسته رودخانه را بشکافند و روزهای بارانی بهار خطر این عبور را به جان می خرند تا سر وقت دانش آموزان را به مدرسه برسانند.

آن طور که خودشان می گویند نوجوانان این آبادی اغلب محکوم به ترک تحصیل هستند. این موضوع درباره دختران بیشتر به چشم می خورد. راه سخت و دوری از دبیرستان منطقه بر رنج محرومیت آنها افزوده است. با این حال چند نفر از نسل جوان به دانشگاه می روند؛ اما حسرت ادامه تحصیل به دل خیلی ها مانده است.

اهالی آبادی در سال های متمادی و در هر نسل درخواست های خود را که در رأس آن ساخت یک پل است به گوش مسئولان امر رسانده اند. حاجی آباد اکنون روی نقشه نیست دهیار ندارد و در تقسیمات رسمی از روستای لج جدا شده و به بخشداری مهاباد پیوسته است.

حاجیه خانم می گوید اگر فقط یک پل کوچک برای رفت وآمد داشتیم یک قرن جلوتر از امروزمان بودیم.

مردم روستای حاجی آباد به دنبال رشد و آبادی هستند. بخش بزرگی از این تحولات در گرو یک مسیر امن به آن سوی آب است. اگرچه صدای کودکانه مستوره در لابه لای امواج خاموشی گرفت اما نوایی امیدوارانه در گوش آبادی هنوز می خواند.

23302