حسن نیرزاده نوری که بود؟/ «خوشگل بگو! قشنگ بگو! که این با این چی می‌شه؟»

به گزارش تیتو، حسن نیرزاده نوری  متولد اول تیتو ۱۳۰۹  و درگذشته در ۱۴ شهریور ۱۳۶۲ از آموزگاران  سرشناس ایران بود. او در سال ۱۳۰۷ در محله پامنار تهران متولد شد. چند ماه بعد پدرش، دکتر غلامحسین نیرزاده سردبیر روزنامه غربال  را از دست داد. در سال ۱۳۳۲ آموزگاری را آغاز کرد و پس از آشنایی با سید جعفر بهشتی شیرازی و علامه کرباسیان در مدارس علوی و نیکان  مشغول تدریس شد.

او که پس از مشاهده سختگیری‌های آموزگاران تصمیم گرفته بود معلم شود، همواره با صدای گرم و نگاه مهربان در کلاس حاضر می‌شد و با استفاده از مهارت‌های بازیگری تدریس می‌کرد. او پس از مطالعه روش باغچه بان ، روشی نوین برای تدریس الفبا ابداع نمود.

در سال‌های اول پیروزی انقلاب ۵۷ کلاس درس وی با نام «بروبچه های پشت پنجره» در برنامه کودک  شبکه یک سیما پخش می‌شد و طرفداران بسیاری داشت. برنامه‌ای که مخاطبان باسواد و بزرگسال را هم شیفته خود کرده بود.

درواقع او پس از مطالعۀ روش باغچه‌بان، روشی نوین برای تدریس الفبا ابداع کرد. نیّرزاده در برنامه «برو بچه‌های پشت پنجره» لباس روستایی به تن می‌کرد و با دو تکه چوب و تکه‌ای گچ شورمندانه می‌کوشید خط قرمزهای سرسخت آموزشی آن زمان را بشکند و در فضایی جدید و فارغ از سخت‌گیری‌های مرسوم به کودکان ابتدایی الفبا بیاموزد.سید حسن نیّرزاده

به گزارش عصر ایران، او شیوۀ نمایشی را برای تدریس انتخاب کرده و معلمی راوی بود. در واقع او معلمی را در کسوت یه قصه گو بازنمایی می‌کرد که درس را در بستر یک موقعیت نمایشی ارائه می‌دهد.

  از این حیث می‌توان گفت نیرزاده معلمی را دراماتیزه کرده و آن را به بازیگری و هنر نمایش گره زده بود .هر بار شخصیت هایی نظیر کدخدا شعبانعلی، اکبر آقا، آقا کمال و … را خلق  و خودش هم یک تنه آنها را اجرا می‌کرد.

  لباس‌ و گچ و تخته‌پاک‌کن و مقداری شعر و موسیقی و دو تکه چوب، ابزار تدریس و هنرنمایی او بود که با بر هم زدن‌شان به صورت ریتمیک و ملودیک، از دانش‌آموزان می‌پرسید: «خوشگل بگو! قشنگ بگو! که این با این چی می‌شه؟!» (هنگام خواندن و پرسش آوازگونه‌اش نیز مثلا دو حرف به هم چسبیده «ب» و «الف» را نشان می‌داد).

حسن نیرزاده به واسطه کاراکترهایی که خودش طراحی و اجرا می کرد به «کدخدا» و «عمو زنجیرباف» هم معروف بود اما نه کسی را زنجیر کرد و برای کسی کدخدایی تا شیوه معلمی اش مصداق این شعر شود که: «درس معلم ار بود زمزمه محبتی….جمعه به مکتب آوَرَد طفل گریزپای را» یادش گرامی.