رازگشایی از ناپدید شدن ناگهانی صدها ستاره در آسمان!

به گزارش خبرگزاری تیتو، اما دانشمندان دریافته اند که برخی از ستاره های عظیم الجثه به سادگی ناپدید شده اند و هیچ اثری در آسمان شب باقی نگذاشته اند. ستاره هایی که به وضوح در رصدهای قدیمی تر دیده می شوند، به طور غیرقابل توضیحی در رصدهای جدیدتر وجود ندارند. ستاره ها یک دسته کلید نیستند که شما آن ها را پشت کاناپه گم کنید. پس این ستاره ها کجا می روند؟

یک مطالعه جدید قانع کننده ترین توضیح را به ما ارایه کرده است. برخی ستارگان عظیم الجثه نشان می دهند که یک تیم بین المللی به رهبری آلخاندرو ویگنا گومز، اخترفیزیکدان از موسسه نیلز بور در دانمارک و موسسه ماکس پلانک برای اخترفیزیک در آلمان، می توانند نه با یک انفجار، بلکه بی صدا بمیرند.

یک سیستم دوتایی به نام VFTS 243 در ابر ماژلانی بزرگ، متشکل از یک سیاهچاله و یک ستاره همراه شاهد کار محققان است؛ این منظومه هیچ نشانه ای از انفجار ابرنواختری که طبق مدل های ما باید با تشکیل سیاه چاله همراه باشد، نشان نمی دهد.

ویگنا گومز توضیح می دهد:«اگر کسی بایستد و به ستاره ای که در حال فروپاشی کامل است، خیره شود، ممکن است درست در زمان مناسب، مانند تماشای ستاره ای باشد که ناگهان خاموش شده و از آسمان ناپدید می شود.

فروپاشی آنقدر کامل است که هیچ انفجاری رخ نمی دهد و هیچ ابرنواختری درخشانی در آسمان شب نمی بینیم. ستاره شناسان در واقع ناپدید شدن ناگهانی ستارگان درخشان را در زمان های اخیر مشاهده کرده اند. اما نتایجی که ما از تجزیه و تحلیل VFTS 243 به دست آوردیم، ما را به یک توضیح معتبر بسیار نزدیکتر کرده است.

وقتی ستاره ای با جرم بیشتر از 8 برابر خورشید به ابرنواختر تبدیل می شود، بسیار آشفته است. لایه های بیرونی، بیشتر جرم ستاره، به طور انفجاری به فضای اطراف ستاره پرتاب می،شوند، جایی که آنها یک ابر بزرگ و در حال گسترش از غبار و گاز را تشکیل می دهند که برای صدها هزار تا میلیون ها سال باقی می ماند.

در همین حال، هسته ستاره که دیگر توسط فشار بیرونی همجوشی پشتیبانی نمی شود، تحت گرانش فرو می ریزد و بسته به جرم ستاره اولیه، یک جسم فوق متراکم، یک ستاره نوترونی یا یک سیاه چاله تشکیل می دهد.

این هسته های فرو ریخته همیشه سر جای خود نمی مانند. اگر انفجار ابرنواختر یک طرفه باشد، می تواند هسته را در یک ضربه به فضا پرتاب کند. ما همچنین گاهی اوقات می توانیم مسیر هسته را به ابری از موادی که هنگام مرگ به بیرون پرتاب می کند، ردیابی کنیم، اما اگر زمان طلایی سپری شده باشد، ممکن است مواد از بین رفته باشند.

VFTS 243 سیستم بسیار جالبی است. این ستاره از یک ستاره پرجرم با حدود 7.4 میلیون سال سن و حدود 25 برابر جرم خورشید و یک سیاهچاله با جرم حدود 10 برابر خورشید تشکیل شده است. اگرچه ما نمی توانیم سیاه چاله را مستقیماً ببینیم، اما می توانیم آن را بر اساس حرکت مداری ستاره همراهش اندازه گیری کنیم و البته، می توانیم چیزهای دیگری را در مورد منظومه استنباط کنیم. یک عامل تعیین کننده شکل مدار است. تقریبا دایره ای است.

شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان می دهد گاهی اوقات، ستارگان پرجرم می توانند مستقیماً به سیاهچاله ها سقوط کنند، بدون اینکه از ابرنواختر عبور کنند. VFTS 243 نشان دهنده بهترین شواهدی است که ما برای این سناریو تا به امروز داریم.

منبع: sciencealert

227227