می گفت هر کسی را دوست دارید دعا کنید شهید شود

رفاقت پدر و حاج قاسم به دوران دفاع مقدس باز می گشت. با هم بسیار صمیمی بودند و همدیگر را با نام کوچک صدا می کردند. همان ابتدا حاج قاسم به ایشان در جبهه مقاومت مسیولیت دادند و پدر همه همتش این بود که با تمام توان از عهده این مسیولیت خطیر بیرون بیاید.

به گزارش تیتو، متن پیش رو گفت وگوی «جوان» با همسر سردار شهیدالقدس محمدرضا زاهدی در چهلمین روز شهادتش است که در ادامه می توانید بخوانید: مهربان و صمیمی، از آن طرف خطوط تلفن همکلام ما می شود. تا به امروز اگر در میدان جهاد، همرزمی و همسنگری با سردار زاهدی بود، از بعد شهادت سردار زاهدی رسالتش می شود روایتگری؛ این یعنی دانش آموخته مکتب زینب است. زهره نوربخشان همسر سردار شهید طریق القدس محمدرضا زاهدی از تیتو و محبت سردار می گوید. از رحما بینهم هایش می رسد به اشد علی الکفاری که خواب را بر دشمنان صهیونیستی حرام کرد. همسرانه هایش از سردار زاهدی به شهادت می رسد و می گوید: «او معتقد بود هر کسی را دوست دارید دعا کنید شهید شود. هیچ چیزی بالاتر از شهادت نیست.» این بالاترین خیر در 13 فروردین 1403 برای سردار زاهدی رقم خورد. خانم نوربخشان متولد 1344 و زاده اصفهان است. این روزها برای سردار زاهدی که مزد مجاهدت های 40 ساله اش شهادت شد، خوشحال است، اما برای خود که دیگر، چون اویی را در کنارش ندارد، غم در دل دارد، اما با همه مشغله هایش صبورانه همراهی مان می کند و در چهلمین روز شهادت سردار شهید محمد رضا زاهدی از او می گوید.

همان ابتدا از آشنایی اش با شهید برای ما روایت می کند، از روزی که نشستند و از آینده پیش رو گفتند. از همراهی که باید همسنگر باشد در مسیر جهاد و شهادت. زهره نوربخشان از آن روزها می گوید. همسرم متولد یکم شهریور سال 1340، زاده اصفهان و پسردایی پدرم بود. خانواده های ما با هم زیاد رفت و آمد نداشتند، شاید سالی یکی دوبار همدیگر را در مناسبت ها و ایام خاص می دیدند تا جایی که من می دانستم همسرم از همان ابتدا داوطلبانه وارد میدان شده بود و بعد به عضویت سپاه درآمد. خبر رفت و آمدن هایش به منطقه را می شنیدم. 

آن زمان من در بسیج فعالیت می کردم. با آغاز جنگ تحمیلی سعی می کردیم همراه با دوستان اقلام و وسایل مورد نیاز رزمندگان را تامین و برایشان ارسال کنیم. زمانی که صحبت شد او به همراه خانواده برای خواستگاری بیاید، پدرم موافق کرد. ایشان روحانی بود. همیشه تعریف محمدرضا را می شنید و همین باعث علاقمندی اش به محمدرضا شده بود. می گفت ازدواج شما از نظر من مشکلی ندارد. قبل از عقد دو جلسه ای با او نشستم و هم صحبت شدیم. او همان ابتدا از مسیر جهاد مبارزه اش برای من گفت. می خواهم در جبهه باشم و جهاد را انتخاب کرده ام. شاید در این مسیر جانباز، اسیر یا شهید شوم. این راهی است که برگزیده ام و نیاز به یک همراه دارم. به او گفتم من که نمی توانم در میدان مستقیم با دشمن بجنگم، نیت کرده بودم در این مسیر هر کاری از دستم بر بیاید، انجام بدهم و کمک حال انقلاب و جبهه باشم و حالا چه بهتر که در این راه شما را همراهی کنم و با این همسنگری در کنارتان بمانم. من این مسیر را خوب می شناختم. می دانستم همه امورات این مسیر را باید به دست تقدیر بسپارم. گاهی از من می خواست که دعای شهادت کنم، اما می گفتم هر چه تقدیر باشد. دعا می کنم شما همیشه در این مسیر بمانید و بتوانید فعالیت کنید و من هم در کنار شما بهره مند شوم. تا همین اواخر اوضاع همین بود. وقتی او می گفت دعا کن که شهید شوم، می گفتم خدا به شما توفیق بدهد که مجاهدت کنید و من هم کنارتان باشم، اما اگر یک روزی مرگتان فرا رسید، شهید شوید و اینگونه نروید. 

 یادگارهای عزیزتر از جان

همسر شهید زاهدی در ادامه می گوید: ما سال 1362 ازدواج کردیم. همسرم خیلی دوست داشت زود بچه دار شویم که اگر شهید شد فرزندی از ایشان به یادگار بماند و خداوند سه فرزند به ما هدیه کرد. پسر بزرگم محمد مهدی متولد سال 1364، فاطمه خانم یک سال بعد از اتمام جنگ سال 1368 و محمد حسین هم متولد 14 تیر 1378 است و 25 سال دارد. یادگارهایی که عزیزتر از جانش شدند. 
او زمان تولد محمد مهدی، بسیار مشتاق بود که حتماً کنار ما باشد، اما عملیاتی پیش آمد و او نتوانست به اصفهان بیاید. یک هفته بعد از تولد محمد مهدی به خانه آمد، اما، چون شیمیایی شده بود اصلاً نزدیک محمد مهدی نشد، گفت می ترسم از طریق من او هم آسیب ببیند. چند روزی صبر کرد و بعد نزدیک محمدمهدی شد و او را در آغوش گرفت. بعد از یک هفته هم به منطقه بازگشت. 

 جنگ و مهاجرت

همسر شهید از مهاجرت می گوید، از خانه به دوش بودن های ایام جنگ و دفاع مقدس و روزهایی که با دلهره و نگرانی سپری شد. ازدواج و ابتدای زندگی ما در اصفهان بود، اما از آنجا که او همیشه در ماموریت بود، در شهرهای مختلفی زندگی کردیم. زمان جنگ در نبودش بسیار دلتنگ می شدم برای همین از او می خواستم همچون خانواده های دیگر که خانواده های شان را با خود می برند، من را همراه خود به جنوب ببرد. 
 اینطور می توانستم زودتر او را ببینم. از همان ایام مهاجرت بخش مهمی از زندگی من شد. سال 1363 در اهواز ساکن شدیم. سردار هفته ای یک بار به ما سر می زد و خریدهای خانه را انجام می داد و هر از گاهی این اتفاق می افتاد. همه دلخوشی من این بود که به جای هر 40 – 50 روز می توانم هر هفته او را ببینم. وقتی می آمد، پیغام و نامه های خانواده رزمندگان را که در کنار ما زندگی می کردند به جبهه می رساند که در آن شرایط باعث دلگرمی ما و خانواده ها می شد. 
سال 1365 وقتی محمدمهدی یک سال داشت ما مجدداً به اهواز رفتیم. سه ماه اهواز بودیم و یک ماه اصفهان. دایم در رفت وآمد بین شهرها بودیم. 
گاهی هم خبر شهادت همرزمانش می رسید. ما با چند نفر از خانواده ها ارتباط نزدیکی داشتیم، یکی از آن ها خانواده شهید احمد کاظمی بود. آن زمان در تهران زندگی می کردیم. سردار زاهدی خودشان را به محل حادثه رساندند. 
گاهی هم خبر شهادت همرزمانش می رسید. ما با چند نفر از خانواده ها ارتباط نزدیکی داشتیم، یکی از آن ها شهیداحمد کاظمی بود. آن زمان ما در تهران زندگی می کردیم. همسرم خودشان را به محل حادثه رساندند و بعد با من تماس گرفتند و گفتند حتماً منزل شهید کاظمی بروید. شهید مهتدی هم همینطور. به خانه شان رفتم و برای همدردی کنارشان بودم. 

 کاش خودش اینجا بود
او به نبودن های سردار زاهدی هم اشاره می کند و می گوید: شرایط دوران جنگ و مسیولیت هایی که بر عهده داشتند، همه و همه او را از ما دور نگه می داشت. ما هم راضی بودیم به رضای خدا. قرار ما هم همین بود. باید همراهی اش می کردم، در نبودن هایش صبر می کردیم و دعا. توکل ما به خدا بود و در این نبودن ها منتظر تماس شان می ماندیم. هر مرتبه که او با خانه تماس داشت و احوالی از خانواده می گرفت برای مدتی روحیه می گرفتیم. نگرانی و اضطراب همیشه بود، اما خودمان را با شرایط شان وفق می دادیم. در این سال ها همه تلاش من این بود که از یک طرف باعث آرامش بچه ها شوم و نبود همسرم را جبران کنم و از طرفی دیگر امور خانه و خانواده را طوری پیش ببرم که فکر او از خانه و بچه ها راحت باشد تا با خیالی آسوده بتواند خدمت کند و به کارهایش برسد. 
اما گاهی شرایطی پیش می آمد که نبودن هایش حس می شد. با همه کمک ها و حضور اطرافیان در کنارم، می گفتم کاش خودش اینجا بود. می دانستم که اگر می توانست و این امکان برایش فراهم بود، الان کنار من و بچه ها بود، اما جنگ محدودیت های خودش را داشت. در شرایط خاص دوست داشت حضور داشته باشد. همسرم هوای ما را هم داشت. وقتی نبود سفارش ما را به همرزمان شان که به مرخصی می آمدند، می کرد که سری به بچه ها بزنید یا اگر کاری است، انجام بدهید. 

 عاطفی بود
به خلقیات شهید می رسیم و می گوید: همسرم بسیار عاطفی بود. هر زمانی که می توانست و فرصت می کرد به دیدار بچه ها می آمد. خیلی با محبت بود و دوست داشت در فرصت کوتاهی هم که دارد ما را به سفر ببرد. شاید این فرصت ها، کم پیش می آمد، اما هر طور بود سفر را در برنامه هایش داشت تا به بچه ها خیلی خوش بگذرد و جبران نبودش بشود. 
این را هم بگویم با همه سر شلوغی هایی که در این سال ها داشت، مناسبت های مهم و خانوادگی را اصلاً از یاد نمی برد. تاریخ تولد بچه ها، تاریخ عقد و عروسی شان را به قمری و شمسی به یاد داشت. خیلی در این موارد حساس بود. اگر در این مناسبت ها در کنار ما نبود، خودش با بچه ها تماس می گرفت و تبریک می گفت، حتی اگر ایران نبود و امکان تماس داشت خودش این کار را می کرد، اما اگر امکان تماس نداشت از من می خواست که هدایایی را برای بچه ها تهیه کنم و از طرف او هم تبریک بگویم. بسیار عاطفی بود. ما دو نوه هم داریم. این اواخر که خیلی گرفتاری های کاری اش بیشتر شده بود، به من می گفت کاش می توانستم بیایم بچه ها را ببینم و برگردم. 

 خلوت های شبانه و استجابت دعا
همسر شهید در ادامه می گوید: با همه مشغله هایش، اهمیت زیادی به عبادت می داد. اهل قرآن بود، نه تنها می خواند، بلکه سعی می کرد عامل به قرآن باشد. یکی از توصیه هایش به بچه ها و خانواده هم خواندن قرآن بود، می گفت: یک صفحه هم شده قرآن بخوانید. خودش یک ساعت قبل از نماز صبح بیدار بود، قرآن می خواند و نماز شب. سال ها بود که او را در این حالت می دیدم. می گفت در دل شب آرامش بیشتر است و بهتر می توان با خدای خود خلوت کرد. من این درس را از او آموختم. همسرم دایم الذکر بود. اکثراً تسبیح به دست داشت و صلوات می فرستاد. توصیه زیادی به نماز اول وقت داشت و می گفت: من هر چه دارم از نماز اول وقت و قرآن خواندن است. 
یکی دیگر از شاخصه های اخلاقی شهید نظم، تعهد و وفای به عهدش بود. چه در امور خانه و چه در برنامه های کاری اش. او به وفای عهد بسیار اهمیت می داد. اصلاً خلف وعده نمی کرد. اگر با کسی قراری داشت زودتر از زمان مقرر به محل قرار می رفت تا نکند تاخیرشان باعث بدعهدی اش شود. بسیار پر کار بود و هر مسیولیتی که بر عهده شان گذاشته می شد، به نحو احسن انجام می داد و روی ماموریت هایش بسیار حساس و دقیق بود. سردار زاهدی به من و بچه ها هم این را آموخته بود که در زندگی اینگونه باشیم. ما هم به روش ایشان پیش می رفتیم. 

 شهادتی که بهترین است
همسر شهید زاهدی از حسرت های او برای شهادت می گوید. از حس جاماندگی که گاهی به سراغش می آمد. وقتی خبر شهادت رفقایش را در جبهه مقاومت می شنید به حالشان غبطه می خورد. می گفت این شهدا در دوران جنگ همرزم من بودند، آن ها یکی یکی رفتند و من ماندم. حتماً من لایق نبودم که تنها ماندم. من هم به ایشان دلداری می دادم و می گفتم: شما هم اینطور امتحان می شوید. آن ها رفتند و شما راه رفقای شهیدتان را ادامه می دهید. می گفت: دعا کنید عاقبت بخیر شوم. دعا کنید من هم مانند آن ها بروم. همیشه می گفت هر کسی را دوست دارید، دعا کنید شهید شود. هیچ چیزی بالاتر از شهادت نیست. آرزویشان بود. درک می کردم که چقدر شهادت را دوست دارد. می گفتم من دعا نمی کنم که شهید شوید! با اینکه می دانستیم نهایتاً این اتفاق برایش خواهد افتاد، به خصوص در چند سال اخیر بارها تهدید شده بود، اما خوشحالم که بهترین نصیب او شد. همین برای من کافی است. 

 حرف هایی که در یاد ماند
همسر شهید از آخرین دیدار سردار زاهدی با خانواده اینگونه روایت می کند و می گوید: به همسرم گفتم شما مدت زیادی است که بچه ها را ندیده ای، یک برنامه ای بریزید و بیایید بچه ها را ببینید و بعد برگردید. چهاردهمین روز از ماه مبارک رمضان بود که آمد. چهار روز کنار ما و خانواده بود. بعد از افطار به عید دیدنی رفتیم، بستگان را دیدیم. بچه ها و فامیل را هم به منزل دعوت کردیم. دیدارها را تازه کردیم. در همین دیدارها برخلاف همیشه به جمع گفت می خواهم صحبتی با شما داشته باشم. همیشه بچه ها و خانواده اصرار می کردند که حرفی بزنید، خاطره ای بگویید، اما ایشان طفره می رفتند. گویا این مرتبه حکایت چیز دیگری بود. بستگان که شش ماهی می شد او را ندیده بودند، مشتاق شنیدن شدند. سردار زاهدی یک ساعتی برایشان صحبت کرد؛ و گفت: هر کاری می کنید برای رضای خدا باشد. همدیگر را ببخشید. اگر کدورتی دارید، کنار بگذارید و به هم محبت کنید. به مردم رسیدگی کنید و بیشتر به هم سر بزنید. بسیار متعجب بودم گویی این رفتنش بسیار متفاوت است، اما نمی خواستم باور کنم. شب آخر که می خواست برود با بچه ها صحبت کرد، توصیه هایی که شبیه وصیت بود. گفت خمس اموال و خانه ام را داده ام. بعد سفارش من را به بچه ها کرد و سفارش آن ها ر ا به من، سفارش برادرها را به خواهرشان و سفارش خواهر را به برادرها. گفت همدیگر را تنها نگذارید. کنار مادر باشید. منتظر تولد نوه ام هستیم. عروسم به او گفت: شما اسم نوه تان را بگذارید. سردار گفت ان شاءالله اگر باشم خودم اسمش را می گذارم، اما اگر نیامدم به او بگویید بابا بزرگت شهید شد! این را علناً گفت. گفتم چرا این ها را می گویی؟ گفت: رودربایستی نداریم! این مسیری که می روم امکان شهادت هست. 

 شب قدر و حاجت خیر
او از آخرین شب قدر شهیدش می گوید: روز قبل از شهادتش به تهران رفت. غروب با من تماس گرفت و گفت امشب شب قدر است. از شما التماس دعا دارم. من هم گفتم دعای اولم شما هستید. گفت ویژه من را دعا کنید. دعا کن عاقبت بخیر شوم. من هم آن شب خیلی برایش دعا کردم. گفتم خدایا هر حاجتی دارد، حاجتش را برآورده به خیر کن. نمی دانستم حاجت خیر او شهادت است. 

 دیگر ندارمش!
خبر شهادتی که بهت آور بود. او می گوید: آن شب منزل مادرم بودم. از طریق تیتو متوجه انفجار و محل حادثه شدم. ساختمان کنسولگری را که دیدم گفتم احتمالاً همسرم آنجا بوده است. احتمال شهادتش را دادم. خانواده سعی داشتند آرامم کنند. به نماز ایستادم. کمی بعد نام همسرم زیرنویس تیتو شد. آنجا بود که متوجه شدم او رفت. شوکه شده بودیم. نمی خواستیم بپذیریم. برای خودش خوشحال شدم که در بستر از دنیا نرفت، اما برای خودمان که ایشان را دیگر در کنارمان نداریم، ناراحت بودیم. 

 معراج و حرف های آخر
حرف های همسرانه اش به معراج شهدا می رسد، به لحظه وداع. برای دیدار با پیکرش به معراج رفتم. به او گفتم خوشحالم که به آرزویت رسیدی، به شما تبریک می گویم، امیدوارم بهترین مقام را به تو بدهند، اما ما را از یاد نبری، من یک عمر همراه و همسنگر شما بودم. 
یک وقت هایی به شوخی می گفتم: وقتی شهید شدی من را یادت نرود، سردار می خندید و می گفت: مگر می شود شما را از یاد ببرم. شما شریک کارهای من بودی و هستی. ان شاءالله که بتوانیم راهش را ادامه بدهم و همانطور که او می خواست بمانم. امید که شفاعتش شامل حال ما شود. اصلاً دوست نداشت گریه من را ببیند. بعد از شهادت هم کاری کرده که اشکم نمی آید. قطعاً این آرامش به خواست اوست. هر وقت سر مزارش می رویم یک آرامش خاصی می گیریم. 

 حیف حاج قاسم!
 همسر شهید در پایان به همرزمی و رفاقت دیرینه سردار زاهدی و شهید حاج قاسم سلیمانی اشاره می کند و می گوید: وقتی خبر شهادت حاج قاسم را شنید، گفت «حیف حاج قاسم». من در این سال ها گریه هایش را کم دیده بودم، اما در شهادت حاج قاسم اشک های او را دیدم. می گفت «حاج قاسم حالا حالاها باید می ماند. خیلی به وجودش نیاز داشتیم.» وقتی در امور مربوط به جبهه مقاومت و منطقه جایی کارمان به سختی می افتاد و به قولی جایی گیر می کردیم، واقعاً کمبود حاج قاسم را حس می کنیم، دلمان می خواست بود و راهنمایی مان می کرد. دلتنگش می شد و بسیار یادش می کرد. یاد رفقای شهیدش برای او همیشگی بود. وقتی به اصفهان می رفتیم باید به گلزار شهدای اصفهان سر می زدیم. زیارتش را از شهید خرازی شروع می کرد تا اینکه به همه شهدا سر می زد. علاقه زیادی به گلزار شهدا داشت. آنقدر که خودش هم کنار رفقای شهیدش ماوی گرفت.

پایان خبر تیتو