معرفی فیلم ملکه

فیلم «ملکه» به کارگردانی محمدعلی باشه آهنگر، محصول سال ۱۳۹۰، قصه ای تأثیرگذار و متفاوت از جنگ تحمیلی و چالش های اخلاقی پیش روی یک دیده بان جوان را روایت می کند. این فیلم که با نگاهی عمیق و غیرکلیشه ای به ابعاد انسانی نبرد می پردازد، در سینمای دفاع مقدس ایران جایگاه ویژه ای دارد و مخاطب را به سفری پرفکر در دنیای تردید و وجدان دعوت می کند.

سینمای دفاع مقدس ما پر از فیلم های بزرگ و خاطره انگیزه. فیلم هایی که هرکدوم یه گوشه از رشادت ها و ایثارگری های مردم و رزمنده های ما رو نشون دادن. اما بعضی وقتا، بین این همه فیلم، اثری پیدا میشه که انگار از یه سیاره دیگه اومده. یه فیلم که حرفاش رو یه جور دیگه میزنه، از زاویه ای به جنگ نگاه می کنه که کمتر کسی جرئت کرده سراغش بره. «ملکه» دقیقاً یکی از همین فیلم هاست. وقتی سال ۱۳۹۰ محمدعلی باشه آهنگر این فیلم رو ساخت، خیلی ها غافلگیر شدن. این دیگه اون جنگ همیشگی نبود. اینجا پای وجدان در میون بود، پای تردید، پای انسانیتی که زیر آوار بمب ها و گلوله ها، هنوز نفس می کشید.

خلاصه داستان فیلم ملکه: یه دیده بان و کلی حرف تو دلش

قصه فیلم با سیاوش شروع میشه، یه جوون پرشور و حال که دلش می خواد تو جنگ کار بزرگی کنه. اون یه دیده بانه، یعنی چشم و گوش جبهه. اما از پستش راضی نیست، حس می کنه کارش به چشم نمیاد و به درد بخور نیست. دنبال یه جای بهتره، یه جایی که بتونه حسابی بدرخشه. همین جور که سرگردونه، یهو سر از یه برج پالایشگاه متروک تو آبادان در میاره. برجی که درست روی شاهرگ حیاتی دشمن سواره و از اون بالا میشه همه چی رو زیر نظر داشت. انگار یه گنج پیدا کرده. سیاوش بی معطلی میره بالای برج و میشه دیده بان اونجا.

اما این دیده بانی، مثل بقیه دیده بانی ها نیست. از همون لحظه اول که سیاوش اولین گرا رو میده و دشمن به خاک و خون کشیده میشه، یه جور حس عجیب و غریب میاد سراغش. یه حس گناه، یه تردید عمیق. اینجا دیگه فقط یه نفر نیست که با سیاوش همصدا میشه. یه شخصیت مرموز و تا حدودی خیالی به اسم جمشید (با بازی مصطفی زمانی) از راه میرسه. جمشید انگار روح همون دیده بان قبلیه که بالای برج شهید شده. شروع می کنه با سیاوش حرف زدن، بهش می فهمونه که کشتن آدما، حتی اگه دشمن باشن، چقدر می تونه سنگین باشه و چه پیامدهای روحی و روانی داره. این حرف ها و این حضور مرموز جمشید، ذهن سیاوش رو درگیر می کنه.

سیاوش آروم آروم عوض میشه. دیگه اون دیده بان بی محابا نیست که فقط به کشتن فکر کنه. حالا هدفش نجات دادنه. نجات جون یه سرباز عراقی مجروح که تو میدون مین افتاده. یه جایی از فیلم هست که قشنگ نشون میده چطور جنگ، حتی با همه قساوتش، نمی تونه انسانیت رو از بین ببره. سیاوش با این تصمیمش، تو دل یه معضل اخلاقی بزرگ گیر می کنه: بین وظیفه نظامی و ندای وجدانش. جنگ همیشه برای هر دو طرف پر از تردیده، پر از کشمکش های درونی که «ملکه» خیلی خوب بهشون میپردازه.

«ملکه» فراتر از یه فیلم جنگیه، یه سفر درونی به چالش های اخلاقی و انسانیت گمشده تو دل نبرده. جایی که خط بین درست و غلط، مثل یه سیم خاردار پاره، نامعلوم میشه.

همونطور که تو دیالوگ های فیلم هم میاد، ملکه روایت زنبورهایی هست که نیش می زنند با آنکه می دانند می میرند چرا که خانه از جان برای شان با ارزش تر است. این جمله کلیدی فیلمه. اینجا منظور از زنبور همون رزمنده و سربازه، و خانه همون وطنه. اینکه تو برای دفاع از خونه ات، حتی اگه به قیمت جونت باشه، حاضری بجنگی. اما فیلم یه لایه عمیق تر هم داره: آیا این دفاع، باید به قیمت از دست دادن انسانیت تموم بشه؟ آیا میشه تو دل جنگ، هنوز هم یه رگه هایی از رحم و مروت رو حفظ کرد؟ اینجاست که «ملکه» با همه فیلم های جنگی دیگه فرق می کنه.

محمدعلی باشه آهنگر: کارگردانی که فرق داشت

محمدعلی باشه آهنگر رو تو سینمای دفاع مقدس، به عنوان یه کارگردان صاحب سبک می شناسیم. اون قبلاً هم فیلم هایی مثل «بیدار شو آرزو» و «فرزند خاک» رو ساخته بود که نشون می دادن نگاهش به جنگ، خیلی با بقیه فرق داره. باشه آهنگر تو «ملکه» دیگه کاملاً از کلیشه های رایج فاصله می گیره و یه اثر کاملاً شخصی و با امضای خودش رو ارائه میده.

سبک کارگردانی اون تو این فیلم واقعاً منحصر به فرده. یه فضاسازی سورئال، آخرالزمانی و پر از غبار رو می بینیم که آدم رو یاد فیلم های جنگی خاص هالیوود میندازه، اما با یه رنگ و بوی کاملاً ایرانی. از نور و رنگ به شکلی استفاده شده که حس تنهایی، خفگی و پوچی جنگ رو به مخاطب منتقل می کنه. انگار تمام صحنه ها تو یه خواب یا کابوس می گذرن. باشه آهنگر به جای اینکه روی صحنه های پر زرق و برق جنگی یا قهرمان بازی های شعاری تمرکز کنه، دوربینش رو می بره تو ذهن و روان شخصیت اصلی. اونجا که سیاوش درگیر کشمکش های درونیه، جایی که وجدانش داره باهاش حرف میزنه.

نمادگرایی و استعاره ها تو این فیلم پررنگن. از همون استعاره زنبور که قبلاً گفتیم، تا بویلر پالایشگاه که نمادی از یه جایگاه حیاتی و در عین حال نفرین شده ست. ارواح یا همون شخصیت جمشید هم نقش مهمی دارن. اونا نه فقط ارواح مرده ها، بلکه صدای وجدان، تردید و اون بخش از انسانیتن که جنگ سعی می کنه از بین ببره. باشه آهنگر با این رویکرد هنری، نشون میده که سینمای دفاع مقدس میتونه از روایت های خطی و سطحی فراتر بره و به عمق مسائل انسانی و فلسفی بپردازه.

بازیگرها و شخصیت ها: هر کدوم یه قصه تو خودشون داشتن

انتخاب بازیگرها و عمق بخشیدن به شخصیت ها، از نقاط قوت اصلی «ملکه» است. بازیگران اصلی فیلم، به خوبی تونستن بار سنگین احساسات و تناقضات درونی شخصیت هاشون رو به دوش بکشن و برای مخاطب قابل لمس کنن.

سیاوش (میلاد کی مرام): میلاد کی مرام اینجا یکی از بهترین بازی های عمرش رو ارائه داده. اون تونسته یه جوون خام و بی تجربه رو نشون بده که تو دل جنگ، با یه تجربه تلخ و یه سری سوالات عمیق، مسیر بلوغ رو طی می کنه. قوس تحول شخصیت سیاوش، از یه دیده بان تشنه اثبات خود تا کسی که جون دشمنش رو نجات میده، به قدری طبیعی و باورپذیره که مخاطب رو کاملاً با خودش همراه می کنه. چشم ها و حرکات بدن کی مرام، تمام تردیدها، ترس ها و در نهایت آرامش سیاوش رو به خوبی فریاد می زنن. اون تونسته یه شخصیت خاکستری رو به تصویر بکشه، نه یه قهرمان مطلق و بی نقص.

جمشید (مصطفی زمانی): نقش مصطفی زمانی تو این فیلم، بیشتر نمادینه تا واقعی. جمشید انگار صدای وجدان سیاوشه، یا شاید روح دیده بان قبلی که حالا راهنمای اون شده. حرف هاش، نگاه هاش، و حضور مرموزش، تأثیر عمیقی روی سیاوش میذاره و ذهن اون رو به چالش می کشه. بازی زمانی، با یه آرامش خاص و یه جور حضور فرازمینی، باعث میشه این شخصیت برای مخاطب هم جذاب باشه و هم تا حدی گیج کننده. آیا اون واقعاً وجود داره؟ یا سیاوش در اوج تنهایی و خستگی، داره با خودش حرف می زنه؟ این ابهام، به عمق فیلم اضافه می کنه.

علاوه بر این دو نفر، بازی های مکمل هم تو فضاسازی فیلم بی تأثیر نیستن. حتی اون افسر عراقی که بعد از از دست دادن نیروهاش دیوونه میشه، با یه بازی کوتاه اما تأثیرگذار، نشون میده که جنگ چطور می تونه آدم ها رو از درون ویران کنه. همه این بازی ها، دست به دست هم میدن تا «ملکه» بشه آینه ای از جنگ و تأثیرات مخربش بر روح و روان انسان.

پیام و حرف اصلی «ملقه»: جنگ، انسان، وجدان

«ملکه» یه فیلم پرمغز و پر از پیامه. اینطور نیست که فقط یه قصه جنگی رو تعریف کنه. در واقع، جنگ اینجا یه پس زمینه برای حرف های بزرگ تر و عمیق تره. بیایید با هم ببینیم پیام های اصلی این فیلم چی هستن:

نقد جنگ و پوچی آن: جنگ خوب نیست، ولی…

یکی از اصلی ترین پیام های فیلم، نقد جنگ و پوچی اونه. «ملکه» به ما میگه که جنگ، یه بازیه که هر دو طرفش بازنده ان. مهم نیست کی پیروز میشه و کی شکست می خوره، مهم اینه که تو هر جنگی، آدم ها جونشون رو از دست میدن، خانواده ها داغدار میشن و انسانیت خدشه دار میشه. فیلم سعی می کنه این نگاه جهان شمول رو به مخاطب بده که فراتر از مرزها و ایدئولوژی ها، زندگی انسان ها ارزشمنده و هیچ جنگی واقعاً نمی تونه به صلح واقعی منجر بشه، مگر اینکه ما به همون انسانیت برگردیم.

مفهوم انسانیت ورای مرزها: چالش وجدان

فیلم «ملکه» به شدت روی مفهوم انسانیت تمرکز می کنه. لحظه ای که سیاوش تلاش می کنه جون یه سرباز عراقی رو نجات بده، نقطه اوج این پیام رسانی هست. اینجا دیگه مهم نیست اون سرباز چه ملیتی داره، یا چه ایدئولوژی ای داره. اون یه انسانه که درد می کشه و در معرض مرگه. فیلم به ما میگه که حتی تو دل بدترین دشمنی ها هم میشه یه بارقه انسانیت پیدا کرد. این چالش وجدان، که آیا بکشم یا نجات بدم، مهمترین درسیه که فیلم به ما میده.

تردید اخلاقی و چالش های وجدان

«ملکه» پر از لحظاتیه که شخصیت اصلی با تردیدهای اخلاقی دست و پنجه نرم می کنه. آیا کاری که داره می کنه درسته؟ آیا جون گرفتن از آدم ها، حتی دشمن، واقعاً به نفع وطنه؟ این تصمیم های دشوار تو میدون نبرد، نه تنها برای سیاوش، بلکه برای خیلی از رزمنده ها واقعیت داشته. فیلم نشون میده که چطور جنگ میتونه آدم رو تو موقعیت هایی قرار بده که مجبور میشه بین دو تا چیز بد، یکی رو انتخاب کنه.

روایتی متفاوت از دفاع مقدس: عبور از کلیشه ها

تو سینمای دفاع مقدس ما، معمولاً با یه سری کلیشه ها روبرو بودیم: قهرمان های بی نقص، دشمنان مطلقاً بد و صحنه های حماسی. اما «ملکه» از این کلیشه ها عبور می کنه. اینجا نه خبری از قهرمان بازی های شعاریه، نه دشمنی که فقط هیولاست. هر دو طرف، انسان هایی هستن با ترس ها، آرزوها و احساسات خودشون. فیلم به ما نشون میده که میشه به جنگ از زاویه ای انسانی تر و فلسفی تر نگاه کرد و هنوز هم به ارزش های دفاع مقدس پایبند بود، اما با روایتی متفاوت تر.

وطن پرستی و فداکاری: تفسیر عمیق تر از استعاره زنبورها

استعاره زنبورها که تو فیلم خیلی پررنگه، یه جور تفسیر عمیق تر از وطن پرستی و فداکاری رو ارائه میده. زنبورها برای دفاع از کندو و ملکه شون، نیش می زنن، حتی اگه بدونن که نیش زدن مساوی با مرگه. این فداکاری برای خانه و وطن، تو فیلم هم دیده میشه. اما «ملکه» یه سوال مهم هم مطرح می کنه: آیا این فداکاری باید به هر قیمتی باشه؟ آیا میشه فداکار بود، اما همزمان انسانیت رو هم حفظ کرد؟ اینجاست که مفهوم وطن پرستی تو این فیلم، یه لایه پیچیده تر و قابل تأمل تر پیدا می کنه.

افتخارات «ملقه»: یه فیلم پر جایزه

«ملکه» فقط یه فیلم خوش ساخت و پرمغز نبود، بلکه تونست تو جشنواره های داخلی و خارجی هم حسابی بدرخشه و کلی جایزه و افتخار کسب کنه. این حجم از جوایز، نشون میده که نگاه متفاوت فیلم چقدر مورد توجه قرار گرفته.

1. جشنواره فیلم فجر: تو سی امین دوره جشنواره فیلم فجر، «ملکه» با ۱۴ نامزدی، رکورددار بود! این یعنی فیلم تو همه بخش های اصلی، از بهترین فیلم و کارگردانی گرفته تا بازیگری و فیلمبرداری، مورد توجه داوران قرار گرفته بود. در نهایت هم سه سیمرغ بلورین گرفت که شامل سیمرغ بهترین موسیقی متن، بهترین طراحی صحنه و لباس، و بهترین فیلمبرداری بود.
2. جشن خانه سینما: یکی از خبرسازترین اتفاقات برای «ملکه» تو شانزدهمین جشن خانه سینما بود. این جشن بعد از سه سال تعطیلی برگزار شد و «ملکه» تونست ۱۱ تندیس از بخش های مختلف رو به خودش اختصاص بده. این یه رکورد واقعی برای فیلم بود و نشون داد که جامعه سینمایی ایران چقدر از این نگاه متفاوت استقبال کرده.
3. جشن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران: منتقدها هم عاشق «ملکه» شدن. این فیلم تو ششمین جشن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران، نامزد ۱۰ جایزه بود و از اون بین، جوایز بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه، و بهترین فیلمبرداری رو از آن خودش کرد. این یعنی از نظر تخصصی هم، فیلم یه سر و گردن از بقیه بالاتر بود.
4. جوایز بین المللی: «ملکه» فقط تو ایران محبوب نبود. این فیلم تونست دو جایزه مهم رو از جشنواره «مذهب امروز» تو کشور ایتالیا دریافت کنه. این جایزه، نشون دهنده اینه که پیام های انسانی و جهان شمول فیلم، فراتر از مرزها مورد توجه قرار گرفته.
5. جشنواره مقاومت: تو دوازدهمین جشنواره مقاومت هم «ملکه» شش نامزدی و چند جایزه رو به دست آورد که اهمیت و جایگاه فیلم رو تو ژانر دفاع مقدس تأیید می کرد.

تو بیانیه هیئت داوران ایتالیایی، یه نکته مهم اومده بود: بازنمایی جنگ ایران – عراق در جای خود تصمیمی مهم و شجاعانه است. توان خلق تصاویری فراواقعی، گاه بامزه، اغلب غم انگیز و عمدتاً سرشار از تردیدی اخلاقی یکی از دستاوردهای اصلی فیلم است. به همین دلیل ما تصمیم گرفتیم لوح افتخار را به ملکه اهدا کنیم. این بیانیه نشون میده که همین نگاه فراواقعی و تردیدهای اخلاقی، دقیقاً همون چیزی بود که باعث شده «ملکه» تو دنیا هم دیده بشه و مورد تحسین قرار بگیره.

نقد و بررسی «ملقه»: حرف دل منتقدا و تماشاچی ها

همونطور که گفتیم، «ملکه» یه فیلم خاصه. هر فیلم خاصی هم، نقاط قوت و ضعف خودش رو داره که باعث میشه منتقدها و تماشاچی ها کلی راجع بهش حرف بزنن. اینجا یه نگاهی میندازیم به این نقاط:

نقاط قوت: چرا این فیلم رو باید دید؟

• جسارت و شجاعت در روایت: مهمترین نقطه قوت «ملکه» اینه که جرئت کرد از کلیشه ها خارج بشه و به جنبه های انسانی و ضدجنگ بپردازه. تو دوره ای که هنوز خیلی ها منتظر روایت های سنتی از جنگ بودن، باشه آهنگر شجاعانه یه راه جدید رو نشون داد.
• فضاسازی استثنایی و تصاویر بصری قدرتمند: از همون سکانس های اولیه، مخاطب تو فضای غبارآلود و آخرالزمانی فیلم غرق میشه. صحنه هایی مثل نمای دور از اتوبوس معلق روی پل، واقعاً فراموش نشدنی و خیره کننده ست. فیلمبرداری هم به شدت هنرمندانه و خلاقانه بود.
• کارگردانی خلاقانه و بازی های تأثیرگذار: باشه آهنگر نشون داد که چقدر به کارش مسلطه و می تونه یه داستان پیچیده رو با یه زبان تصویری خاص و تأثیرگذار روایت کنه. بازی میلاد کی مرام هم که دیگه جای حرفی نذاشته بود و عمق شخصیت سیاوش رو به خوبی به نمایش گذاشت.
• فیلمبرداری و تدوین هنرمندانه: فیلمبرداری دقیق و حساب شده، و تدوین هوشمندانه که ریتم و فضای فیلم رو به خوبی کنترل می کنه، از دیگر نقاط قوت فیلم محسوب میشن.

نقاط ضعف (و یه نگاه عمیق تر بهشون):

مثل هر اثر هنری دیگه ای، «ملکه» هم خالی از نقد نبود. اما نکته مهم اینه که بعضی از این ضعف ها ممکنه در واقع بخشی از هویت هنری فیلم باشن که نیاز به تحلیل عمیق تر دارن.

۱. پیام گنگ و لکنت در انتقال پیام؟ بعضی ها گفتن که فیلم تو انتقال پیام ضدجنگ خودش یه کم لکنت داره و گاهی شعارزده میشه. اینکه ما دقیقاً نمی فهمیم سیاوش تو چه نقطه ای از زمان، از یه دیده بان معمولی تبدیل به کسی میشه که دلش میخواد جون دشمنش رو نجات بده. اما شاید این لکنت در واقع انعکاسی از پیچیدگی تردیدهای اخلاقی باشه. وجدان، یهو از راه نمیرسه و با یه کلیک روشن نمیشه. این یه فرآیند تدریجی و دردناکه که ممکنه برای خود سیاوش هم مبهم باشه. فیلم به جای اینکه یه جواب ساده بده، مخاطب رو دعوت می کنه که خودش این مسیر پر از ابهام رو طی کنه.

۲. ریتم کند و داستان ساکن؟ خیلی ها از ریتم کند فیلم ایراد گرفتن و گفتن پیشروی داستانی خاصی توش نیست. اما آیا واقعاً این یه ضعف محسوب میشه؟ تو یه فیلم که بیشتر روی روان و ذهن شخصیت اصلی تمرکز داره تا اتفاقات بیرونی، ریتم کند میتونه یه ابزار باشه برای فضاسازی. این کندی ریتم، به مخاطب فرصت میده که تو تنهایی سیاوش غرق بشه، به حرف های وجدانش گوش بده و حس کنه چقدر محیط جنگ میتونه خفه کننده و طولانی باشه. شاید این ریتم، تعمدی بوده برای اینکه حس پوچی و درجا زدن تو جنگ رو بهتر منتقل کنه.

۳. واژه های جنگی سخت و تخصصی؟ استفاده از اصطلاحات تخصصی جنگی برای بعضی از مخاطبان عام، یه مقدار گیج کننده بود. این مسئله باعث میشد بعضی وقتا ارتباط تماشاچی با فیلم قطع بشه. از یه طرف، این اصطلاحات به واقع گرایی فضا کمک می کنه و نشون میده کارگردان چقدر تو حوزه جنگ تحقیق کرده. اما از طرف دیگه، میتونه یه سد ارتباطی برای کسایی باشه که با این فضا آشنا نیستن. اینجا فیلم بین واقع گرایی و مخاطب پسندی، یه چالش رو تجربه می کنه.

۴. پایان بندی دو پهلو و متشتت؟ شاید مهمترین و بحث برانگیزترین نقد به «ملکه»، پایان بندی اون باشه. تو قسمتی از فیلم، ما داریم یه پیام ضدجنگ قوی رو دریافت می کنیم که میگه همه انسانیم و جنگ بده. اما ناگهان، فیلم یه چرخش ۱۸۰ درجه ای پیدا می کنه و سیاوش مثل قهرمان های فیلم های دهه شصتی، شهید میشه و دوباره حرف از دفاع از میهن و شهادت به میون میاد. این تناقض برای خیلی ها گیج کننده بود. آیا فیلم دچار تشتت مضمون شده؟

شاید پایان بندی «ملکه» تشتت نیست، بلکه واقعیتی تلخه؛ حتی وقتی انسانیت فریاد میزنه، جبر جنگ میتونه تو رو به جایی بکشونه که برای خونه ات، آخرین نیش رو بزنی.

اما میشه این پایان بندی رو یه جور دیگه هم دید. شاید باشه آهنگر می خواسته بگه که حتی تو اوج نگاه های انسانی و ضد جنگ، واقعیت جنگ گاهی چنان سهمگینه که جایی برای این انسانیت محض باقی نمیذاره. وقتی دشمن بی رحمانه حمله می کنه، هرچقدر هم که تو انسانی باشی، مجبور میشی برای دفاع از خودت و خونه ات بجنگی. این پایان، شاید نه یه تناقض، بلکه یه واقعیت تلخ از جبر جنگ باشه. فیلم به ما نشون میده که حتی با همه ی حرفای قشنگ راجع به صلح و انسانیت، تو یه شرایط بحرانی، دفاع از وطن یه غریزه و ضرورته. این نگاه، میتونه به جای ضعف، نشون دهنده عمق و پیچیدگی دیدگاه کارگردان به جنگ باشه که نه سیاهه مطلق می بینه نه سفید مطلق.

«ملقه» تو تاریخ سینمای دفاع مقدس: یه فیلم پیشرو؟

«ملکه» بدون شک یه نقطه عطف تو سینمای دفاع مقدس ماست. قبل از «ملکه» هم فیلم های بزرگی تو این ژانر ساخته شده بودن، مثل «آژانس شیشه ای» که به پیامدهای جنگ تو جامعه می پرداخت، یا «سفر به چزابه» که با نگاهی شاعرانه به خاطرات جنگ نگاه می کرد. اما «ملکه» یه مسیر جدید رو باز کرد.

این فیلم نشون داد که میشه به جنگ از زاویه ای کاملاً روانشناختی و فلسفی نگاه کرد، بدون اینکه از رسالت خودش به عنوان یه فیلم دفاع مقدس دور بشه. «ملکه» تابوهایی رو شکست. تابوی اینکه حتماً باید قهرمان ها بی نقص باشن، یا دشمن فقط باید سیاه مطلق باشه. این فیلم جرئت کرد به تردیدهای رزمنده ها، به انسانیت ورای مرزها و به پوچی جنگ بپردازه. ساخت همچین فیلمی تو سال ۱۳۹۰، اونم با اون همه جوایز و استقبالی که ازش شد، خیلی مهم بود.

«ملقه» راه رو برای فیلمسازهای بعدی هموار کرد تا با شجاعت بیشتری به سراغ نگاه های متفاوت و عمیق تر به جنگ برن. تأثیر این فیلم رو میشه تو آثار بعدی که با نگاه های مشابه به جنگ پرداختن، دید. اون به ما ثابت کرد که سینمای دفاع مقدس میتونه از کلیشه ها عبور کنه و هنوز هم حرف های تازه ای برای گفتن داشته باشه، حرف هایی که هم برای مخاطب ایرانی جذاب باشه و هم بتونه تو جشنواره های بین المللی بدرخشه و پیام هایش رو به جهان منتقل کنه.

حرف آخر و یه پیشنهاد تماشا

در نهایت، «ملکه» یه فیلمی نیست که بعد از دیدنش بتونید به راحتی از فکرش بیرون بیاید. این فیلم مثل یه زنبور، نیش خودش رو تو ذهن مخاطب می زنه و تا مدت ها اونو درگیر می کنه. با همه نقاط قوت و بحث های ریز و درشتی که راجع به نقاط ضعفش هست، «ملکه» یه اثر هنری ارزشمنده که جایگاه خودش رو تو تاریخ سینمای ایران محکم کرده.

اگه دنبال یه فیلم جنگی متفاوت هستید، اگه دوست دارید به ابعاد عمیق تر انسانیت و فلسفه جنگ فکر کنید، و اگه از کلیشه های معمول سینمای دفاع مقدس خسته شدید، حتماً «ملکه» رو ببینید. این فیلم فقط یه سرگرمی نیست، یه تجربه ست؛ تجربه ای از تردید، از انسانیت و از تقابل خیر و شر تو دل یه نبرد خانمان سوز. مطمئن باشید که بعد از تماشای «ملکه»، نگاهتون به سینمای دفاع مقدس، و شاید حتی به خود جنگ، یه جور دیگه خواهد بود.