به گزارش خبرگزاری تیتو روز دوشنبه ۲۱ تیتو ۱۳۵۴ روزنامه ی اطلاعات در صفحه ی ششم خود مطلبی را از زبان فریده دیبا مادر فرح پهلوی با عنوان «دخترم فرح» منتشر کرد که در آن به طور خلاصه از تولد تا ازدواج فرح را روایت کرده بود. بخش هایی از این مطلب به این شرح بود:
درست به خاطر دارم بیست ودوم مهرماه ۱۳۱۷ مصادف با روز جمعه بود. مرا برای وضع حمل به بیمارستان آمریکایی تهران بردند. ساعت ده و نیم بعدازظهر بود که دخترم فرح به دنیا آمد. قبل از تولد او مایل بودم که فرزندم پسر باشد بستگان و دوستانم پیش بینی می کردند که پسر به دنیا خواهم آورد ولی برعکس پیش بینی اطرافیان و میل باطنی من نوزاد دختر بود.
دکتر «کلداول» پزشک بیمارستان احساس کرده بود که من در انتظار پسر بودم و شاید آثاری از نارضایتی در قیافه ی من دیده بود که گفت: «شما دختر نزاییده اید که زیاد خوشحال نیستید! شما یک فرشته به دنیا آورده اید و باید خیلی خوشحال باشید.» اندک اندک احساس تازه ای در من بیدار شد احساسی آمیخته با عشق و محبت احساس مهرآمیزی که هر مادری به فرزندش دارد. قبلا تصمیم گرفته بودیم ک اسم نوزاد را اگر پسر باشد «فرخ» و اگر دختر باشد «فرح» بگذاریم و اکنون که دختر به دنیا آمده بود فرح مظهر آرزوهای من به شمار می رفت و امید و شوق زندگی را در دلم برمی انگیخت.
در کودکستان و دبستان
هنگامی که دخترم به سن پنج سالگی رسید به کودکستان رفت. من ترجیح می دادم که او از سن کودکی به زبان فرانسه آشنایی پیدا کند اما چون مدرسه ی «ژاندارک» کودکستان نداشت. او را به مدرسه ی ایتالیایی ها سپردیم. او از کودکی کنجکاو بود و سعی می کرد از همه چیز آگاهی یابد. محیط مناسب خانه و مدرسه تازه جویی وی را پرورش می داد. پرستاری از او را زنی به نام «منور خانم» برعهده داشت. منور یک زن مسلمان اهل ترکیه بود که در تهران می زیست و در زمینه ی بچه داری و پرستاری کودک اطلاعات کافی و تجربیات فراوان داشت.
در سوگ پدر
هنگامی که شوهرم «سهراب» دیبا چشم از جهان پوشید دخترم هشت سال و نیم داشت. بیماری او را مربوط به کیسه صفرا و یرقان تشخیص داده بودند و پزشکان معتقد بودند که سنگ کیسه صفرا عوارض بیماری را به بار آورده است اما ضمن عمل جراحی دریافتند که بیماری وی سرطان اثنی عشر است.
از دست دادن شوهر قلب مرا شکست و تاثیر عمیقی در روحیه ی فرح گذاشت. مرگ او حقیقت تلخ و دردناکی بود اما ما نمی خواستیم این حقیقت را بپذیریم و آن را با سکوت برگزار کردیم. در این باره با هم هیچ گونه صحبتی نکردیم و خواه ناخواه به استقبال آینده رفتیم.
بعد از این واقعه ی اندوهناک هیچ کس اسم کوچک شوهرم را بر زبان نمی آورد به خصوص فرح سعی می کرد که این نام را بر زبان نیاورد. از یادآوری خاطرات گذشته احساس نگرانی می کرد… خوب به یاد دارم یک روز نوه ی خواهرم کتابی را به خواهرم نشان داد که در آن کلمه ی «سهراب» نوشته شده بود. او با نگرانی به آن چشم دوخت و گفت: «چرا این اسم را نوشته اند؟» مثل این که کسی حق نداشت این نام را بر زبان و یا قلم جاری سازد!
فرح سال های عمر را یکی بعد از دیگری پشت سر می گذاشت… و حتی یک بار با من درباره ی پدرش حرفی نمی زد. فقط وقتی برای ادامه ی تحصیل رهسپار اروپا بود یک روز گفت:
– مامان یک خواهش می خواهم بکنم.
گفتم: بگو عزیزم چی می خواهی؟
گفت: اجازه بده یک روز به امامزاده عبدالله بروم…
با خواهش او موافقت کردم و او به اتفاق پرستارش به آن جا رفت و دسته گلی بر مزار پدرش نهاد.
مدرسه ی ژاندارک
… دخترم را که با خواندن و نوشتن و مقدمات حساب به خوبی در خانه و کودکستان آشنا شده بود به مدرسه ی ژاندارک فرستادم. او با ذوق فراوانی که از همان ایام کودکی به تازه جویی داشت جزو شاگردان درس خوان مرتب و سربه راه مدرسه به شمار می رفت. هنگام تحصیل گاهی تا ساعت دو و نیم بعد از نیمه شب بیدار می نشست و مطالعه می کرد. همیشه معلمان و مربیانش از او اظهار رضایت می کردند و فعالیت های تحصیلی اش را می ستودند. در میان شاگردان مدرسه ی خود نیز طرفداران زیادی داشت و بچه ها با اشتیاق از دوستی با او استقبال می کردند.
پیشاهنگی
… وقتی دخترم کلاس دوم متوسطه را می گذرانید اظهار تمایل کرد که در فعالیت های پیشاهنگی شرکت کند. من قبل از اخذ هرگونه تصمیم با معلمان ایرانی و «سور»های فرانسوی ژاندارک مشورت کردم و چون اطلاع حاصل کردم که پیشاهنگی کار ثمربخش و مفیدی است و در رشد و پرورش شخصیت فرزند تاثیر فراوانی دارد موافقت کردم که او پیشاهنگ شود… و همان طور که پیش بینی می شد پیشاهنگی برای او بسیار سودمند بود. فرح از کوچکی دختر خوش قلب و مهربانی بود و به اعتقاد من او از راه خوش قلبی به خوش بختی رسیده است. شعار «هر روز یک کار نیک انجام بده» که پیشاهنگان به خود تلقین می کنند فرصت تازه ای برای انجام کارهای نیک و ابراز محبت برای او پیش آورد… فعالیت او در کار پیشاهنگی به قدری جالب و افتخارآمیز بود که به دعوت دولت فرانسه برای مدت ۵ هفته به اتفاق چند پیشاهنگ و سرپرست به آن کشور سفر کرد…
عزیمت به فرانسه
دخترم تا پایان سال سوم به دبیرستان ژاندارک می رفت و سپس در دبیرستان «رازی» ادامه تحصیل داد و دیپلم خود را از این دبیرستان گرفت. در این هنگام تصمیم گرفت برای ادامه ی تحصیل در رشته ی معماری به پاریس برود. من در این زمینه با مادام «الو» یک بانوی فرانسوی که همسفر سفیرکبیر فرانسه در ایران و رئیس انجمن فرانسه و ایران در پاریس بود گفت وگو کردم و چون او سرپرستی ایشان را پذیرفت ترتیب مسافرتش به فرانسه داده شد.
رشته ی معماری که وی انتخاب کرده بود رشته ی دشوار و دقیقی بود اما او با موفقیت تحصیل خود را ادامه می داد. ضمن نامه هایی که برای من می فرستاد وضع تحصیلی خود را شرح می داد و من این نامه ها را با اشتیاق می خواندم و ضبط می کردم.
ازدواج
اقامت فرح در پاریس دو سال طول کشید و در تابستان آن سال برای گذراندن تعطیلات تابستانی به تهران آمد. در این مدت برای کار تحصیلی خود نقشه ای از گنبد مسجد شاه سلطان حسین تهیه می دید و برای کشیدن آن روزی دو سه ساعت به موزه ی ایران باستان می رفت. در این هنگام صحبت از این به میان آمد که می تواند برای ادامه ی تحصیل خود در فرانسه از ارز دولتی استفاده کند برای این موضوع به آقای [اردشیر] زاهدی که اداره ی امور دانشجویان خارج را عهده داشتند مراجعه کرد و بدین ترتیب توسط والاحضرت شهناز پهلوی به شاهنشاه معرفی شد.
۲۵۹
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "فرح پهلوی به روایت مادرش/ فریده دیبا: مایل بودم فرزندم پسر باشد / او حتی یک بار هم با من درباره ی پدرش حرفی نمی زد" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، اگر به دنبال مطالب جالب و آموزنده هستید، ممکن است در این موضوع، مطالب مفید دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "فرح پهلوی به روایت مادرش/ فریده دیبا: مایل بودم فرزندم پسر باشد / او حتی یک بار هم با من درباره ی پدرش حرفی نمی زد"، کلیک کنید.
