خبر تولد یک ایران جدید

کروزها و بالستیک هایی که بامداد یک شنبه 26 فروردین از ایران به سوی سرزمین های اشغالی رفتند، گویی ابزار شکافتن پیله صبری بود که ایران دور خود پیچیده بود تا در حفاظ این پیله و پنهان از چشم نامحرمان و دشمنان، خود را بسازد و البته که ساخت.

به گزارش تیتو، کبری آسوپار در یادداشتی با این عنوان در روزنامه جوان به موضوع حمله تنبیهی سپاه پاسداران به اراضی اشغالی پرداخته و نوشته است: خویشتن داری و صبر استراتژیک جمهوری اسلامی ایران در برابر تروریسم صهیونیستی باعث شده بود اسراییلی ها، و شاید حتی حامیان غربی شان، در محاسبه قدرت ایران دچار اشتباه شوند و توانایی ارزیابی دقیق ظرفیت های ایران را از دست بدهند. حمله صهیونیست ها به سفارت ایران در دمشق در چنین فضایی طراحی و اجرا شد و صهیونیست ها تصور دقیقی از واکنش احتمالی ایران نداشتند. 

ایران همیشه بسیار صبور بوده است تا حدی که شاید این گمانه را برای دوست و دشمن جا انداخته است که نمی خواهد دست به اقدام خاصی بزند تا حدی که دوست را شاکی و دشمن را جسور کرده است. با این حال، صبر ایران بی توجیه و دلیل نبوده است و در اولویت قرار داشتن امنیت مردم و کشور، سیاست گذاری کلان نظامی- امنیتی ایران را به گونه ای پیش برده که حتی یک گلوله هم به داخل مرزهای جغرافیایی ایران شلیک نشود. حمله به کنسولگری ایران در مزارشریف یکی از نزدیک ترین تجربه های ورود ایران به جنگ بود که شاید صهیونیست ها – با تغافل نسبت به ماجرای عین الاسد یا سرنگونی پهپاد امریکایی- در خاطر خود نگه داشته بودند و تصور می کردند در همیشه بر همان پاشنه می چرخد. 

صهیونیست ها، اما خطا کردند. البته در این جریان، تله ای هم در میان بود. خیلی ها معتقد بودند ترورهای مقامات نظامی ایران تله ای از سوی اسراییل است تا ایران را به یک جنگ بی سرانجام بکشاند؛ اما رفته رفته تاکید بر این تله، خود تله ای شد که گویی ایران را به سوی انفعال می کشاند و سطح قدرت کشور را پایین تر از واقعیت نشان می داد. 

کروزها و بالستیک هایی که بامداد یک شنبه 26 فروردین از ایران به سوی سرزمین های اشغالی رفتند، گویی ابزار شکافتن پیله صبری بود که ایران دور خود پیچیده بود تا در حفاظ این پیله و پنهان از چشم نامحرمان و دشمنان، خود را بسازد و البته که ساخت. با این حال، سیاست خویشتن داری ایران باعث شد تا خبر تولد این ایران جدید به شکلی عملی و عینی اعلام نشود و صرفاً در برخی موضع گیری های تهدیدآمیز مقامات جمهوری اسلامی بروز یابد که، چون مابه ازای بیرونی این موضع گیری ها برای همگان قابل سمع و نظر نبود، باورپذیری شان را با مشکل مواجه می کرد. همین رفتار، رژیم صهیونیستی را به خطا انداخت و تصور کرد صبر ایران همیشگی است. 

از آن سو، اسراییل هم خود را در نقاب دروغ و ژست قدرت پنهان کرده بود و هیمنه ای کذایی برای خود ساخته بود که موشک ها و پهپادهای ایران هر قدر هم رهگیری شده باشد –که نشده است- حداقل این نقاب دروغین اقتدار صهیونیستی را شکسته و نشان داده که پادشاه لخت است.

صهیونیست ها پله پله جلو آمدند، ایران، اما ایستاده بود و زمانی قدم پیش گذاشت که دیگر همگان به او برای دفاع از خود حق می دادند. چه آنکه دیگر به ساختمان دیپلماتیک و سفارت ایران حمله شده بود. واقعیت آن است که برای ایرانیان، این صلح دوست ترین مردمان که سابقه تجاوز به هیچ کشوری را ندارند، راهی جز دفاع نظامی از خود باقی نگذاشتند و ایران برای صلح، برای زیستن معمولی در جهان و برای مقابله با تروریسم دولتی صهیونیست ها، پس از صبری زیاد، دیگر راهی جز دفاع مسلحانه نداشت. 

از دل این دفاع مسلحانه از خویشتن، ایران جدیدی که متولد شده بود و در پیله صبر مانده بود، خود را به جهان – به دوست و دشمن- شناساند. ایرانی که برای نخستین بار مستقیماً به خاک اشغال شده از سوی صهیونیست ها حمله می کند؛ ایرانی که معادلات منطقه را بی کمک هیچ دولت دیگری و مستقلاً می چیند و پیش می برد؛ ایرانی که علنی و صریح، سگ نگهبان امریکا در منطقه را چنانچه وعده داده بود، تنبیه می کند؛ ایرانی که خود و قدرتش را به جامعه بین الملل و به منطقه ای که گویی می خواهد تحت سیطره غرب باشد، تحمیل می کند. 

ما برای اینکه این «ایران جدید» خبر تولدش را به گوش دنیا برساند، خون دل ها خوردیم و حالا امروز که از لاک صبر خویش خارج شده و خود را به جهان شناسانده است، می دانیم که دیگر راهی برگشتی نیست. تیتو ماه 1402 و پس از حملات گسترده صهیونیست ها به غزه در پی عملیات طوفان الاقصی، گفتیم و نوشتیم که هر اتفاقی زین پس بیفتد، زمان دیگر به قبل از طوفان الاقصی برنمی گردد. حالا هم روشن است که هر اتفاقی بیفتد، زمان به قبل از عملیات وعده صادق ایران علیه اسراییل برنمی گردد. 

ایران جدید خود را به جهان معرفی کرده است و دیگر از آن خویشتن داری استراتژیک خبری نیست. اسراییل جدید هم در حال معرفی ناخواسته خود به جهان است. وعده صادق نقطه عطفی شد که جهان دیگر نمی تواند به پیش از آن برگردد و تنها می تواند راه های کنار آمدن با این ایران جدید را بررسی کند.

پایان خبر تیتو