ایرانی جان می دهد؛ اما خلیج فارس را نه

به گزارش تیتو شرایط این روزهای کشورمان ما را یاد ایام گذشته می اندازد؛ روزهایی که تازه انقلاب اسلامی پیروز شده بود و هرکس به فکر سهم خواهی بر آمده بود تا به پاس دست مزد مبارزه اش به بخشی از خاک میهن مان دستبرد بزند.

گروهی در ترکمن صحرا و جناحی در کردستان و عده ای هم در جنوب ایران به فکر چند پاره کردن کشورمان بودند. دشمنان کشور از آمریکا گرفته تا رژیم بعثی صدام و احزاب کومله و دموکرات آن زمان  تلاش کردند تا ایران را به ویژه از نظر قومی و مذهبی به سوی تجزیه بکشانند.

درسی که تجزیه طلبان داخلی و خارجی از جنگ با ایران گرفتند

پس از ناکامی این طرح شان آنها جنگی را به رهبری صدام بر کشورمان تحمیل کردند که هشت سال به طول انجامید و بیش از ۲۲۰ هزار تن شهید شدند تا چشم طمع دشمنان را با شهادت شان کور کنند و دندان هایی که برای دریدن خاک میهن تیز کرده بودند بشکنند.

هم اکنون نیز همین طرح بار دیگر با چهره ای دیگر در حال تکرار است و سران کشورهای اروپایی در کنار اعضای شورای همکاری خلیج فارس به دنبال پی ریزی طرحی حقوقی هستند تا سه جزیره (ابوموسی تنب بزرگ و کوچک) به خاک امارات ضمیمه کنند. نکته این است که این جزایر پیش از تشکیل و اعلام استقلال امارات توسط ایران از اشغالگران انگلیسی پس گرفته شده است.

جزایر سه گانه ایرانی بوموسی یا ابوموسی تنب بزرگ و تنب کوچک علاوه بر آنکه بخشی از خاک ایران است به جهت آنکه حاکمیت را بر بخش عمده خلیج فارس تثبیت کرده اهمیت راهبردی برای ملت ایران دارد و اساساً تلاش برای تغییر نام خلیج فارس توسط عرب ها مقدمه ای برای دست گذاشتن بر روی این سه جزیره و چه بسا در دهه های بعد بر روی دیگر جزایر ایران است.

سرکشی خلیج فارس مقابل دشمنان در طول تاریخ

این در حالی است که روزگار هرمز هیچگاه بر وفق مراد بیگانگان نبوده است. سال ۱۰۰۰ شمسی شاه عباس که نیروی دریایی نداشت تدبیر کرد و با کمپانی تازه تأسیس هند شرقی که آن موقع هنوز چندان قدرت نگرفته بود هماهنگ کرد و قرار شد در جنگ با پرتغالی ها طرف آن ها را نگیرند و کمکشان نکنند و چند تا کشتی تجاری کمپانی را هم در اختیار سپاهیان ایران بگذارند تا بتوان به جزیره ها سرباز اعزام کرد. سال بعدش «امام قلی خان» سردار صفوی که حاکم فارس هم بود رفت بندر گمبرون را گرفت و همان موقع نامش شد بندرعباس و بعد قشم را گرفت و بعد به قلعه پرتغالی ها در جزیره هرمز حمله برد و ده ها هزار سرباز ایرانی در نبردی سخت در خاک خودشان رشادت کردند و بیگانه را تسلیم و اخراج کردند.

از آن زمان خلیج فارس که هزاران سال و همیشه تاریخ ایرانی بود ایرانی ماند و سال ۱۳۸۴ شمسی نیز روز اخراج پرتغالی ها از جزیره هرمز در تقویم شد «روز ملی خلیج فارس».

خلیج فارس داستان های حماسی فراوانی دارد. در زمان رضا شاه پهلوی نیز به دنبال شکست مذاکرات ایران و انگلیس درباره بازپس گیری جزایر سه گانه ایران مقامات دولتی و نظامی ایران در سال های ۱۹۳۳ و ۱۹۳۴ میلادی از جزایر تنب دیدار کردند. در این بازدیدها دریادار «غلامعلی بایندُر» فرمانده وقت نیروی دریایی ارتش ایران پس از گفتگو با ساکنان جزیره به مقامات نظامی بریتانیا اظهار کرد که تنب بزرگ تنب کوچک و ابوموسی بخشی از سرزمین ایران است.

پایین کشیدن پرچم انگلیس در خلیج فارس

یکی دیگر از اقدامات بایندر استقرار پرچم ایران در بندر باسعیدو است که البته پس از فعالیت های دیپلماتیک است. از آنجا از دوره فتحعلی شاه تحت عنوان یک قرارداد انگلیسی ها در این جزیره مستقر شده و طی این قرارداد در جزیره سیستم تلگراف و تلفن ایستگاه های دریایی مجاور آن را کنترل می کردند و در آنجا انبار آذوقه و مهمات ساختند و هر گونه رفت و آمد را تحت نظارت خود گرفتند و روز به روز این نفوذ را گسترش دادند که پس از استقرار نیروی دریایی ایران این وضعیت با اعتراض بایندر مواجه شد که از ستاد ارتش خواست این موضوع و برافراشته شدن پرچم انگلیس در بندر باسعیدو را بررسی کند. او تنها به این حرکت بسنده نکرد و با فرمان حرکت به فرمانده ناو «پلنگ» خواست به بندر مذکور برود و پرچم انگلیس را پایین بکشد و پرچم ایران را در ساحل آن بیافروزد.

خلیج فارس بعد ازپیروزی انقلاب اسلام نیز شاهد رشادت های فراوان بوده و هست. یکی از این فداکاری ها را گروهی ار زمندگان به فرماندهی نادر مهدوی رقم زدند.

خلیج فارس گورستان آمریکایی ها

شانزدهم مهرماه ۱۳۶۶ «سردار شهید نادر مهدوی» همراه سردار شهید غلامحسین توسلی سردار شهید بیژن گرد سردار شهید نصرالله شفیعی سردار شهید آبسالانی سردار شهید محمدی ها سردار شهید مجید مبارکی و عده ای دیگر برای انجام گشت زنی و حفاظت از آب های نیلگون خلیج فارس با استفاده از سه فروند قایق تندرو توپ دار به نام «بعثت» و یک فروند ناوچه به نام طارق به سمت جزیره فارسی حرکت می کنند.

تعدادشان ۱۱ نفر بود که در ناوچه طارق سرداران شهید مهدوی بیژن گرد مجید مبارکی و غلامحسین توسلی بودند و فرمانده عملیات نیز سردار شهید مهدوی بود.
آنها در تاریخ موعود و ساعت مشخص شده پس از مدتی حرکت به ساحل جزیره فارسی می رسند و بعد از ادای فریضه نماز و استراحت جزئی دور هم جمع می شوند که از وجود دشمن مطلع می شوند.

پس از رسیدن به جزیره فارسی صدای انفجار مهیب ناشی از انهدام رادار پایگاه فرماندهی توسط بالگردهای آمریکایی را شنیدند و لحظاتی بعد سردار شهید مهدوی و هم رزمانش یک فروند بالگرد کبری MS۶ متعلق به نیروهای آمریکایی را بالای سر خود دیدند.

سردار شهید مهدوی بلافاصله نیروهای تحت امر خود را برای انجام عملیات مقابله به مثل فرا می خواند. هنوز دقایقی از انهدام رادار فرماندهی نگذشته بود که قایق حامل شهید آبسالان و شهید نصرالله شفیعی نیز هدف اصابت موشک آمریکایی ها قرار می گیرد.

سردار شهید مهدوی و یارانش به شدت در تب و تاب این می افتند که بالگرد را بزنند. پس از درگیری شدید آنها موفق شدند با استفاده از یک فروند موشک استینگر یکی از این بالگردها را منفجر کنند و همگی با همه وجود صلوات و تکبیر می فرستادند. تنها ناوچه طارق که سردار شهید مهدوی بر آن سوار بود سالم مانده بود و دو قایق دیگر هدف قرار گرفته بودند.

دستگیری نادر برای دشمن بسیار بااهمیت بوده آن چنان که پس از دستگیری اعضای بازمانده ناوگروه بلافاصله در صدد شناسایی او بر می آیند و از تک تک اسرا درباره نادر می پرسند. دست و پای نادر توسط دشمن بسته می شود ولی او کماکان روحیه خود را تسلیم دشمن نمی کند و همچنان مقاومت می کند. نادر مهدوی به اتفاق بیژن گرد هم به طرف بالگردهای آمریکایی در هوا شلیک می کردند و هم در پی گرفتن شهدا و زخمی ها از آب بودند که پس از ۲۰ دقیقه رزم جانانه زنده به چنگال دشمن افتادند.

پس از گذشت شش روز پیکرهای مطهر شهدا و اسرا از مسقط پایتخت کشور عمان تحویل مقام های ایرانی و از مرز هوایی وارد فرودگاه مهرآباد تهران شد. هنگامی که پیکر مطهرش به خاک پاک میهن رسید دست ها و پاهایش به صورت خیلی محکم بسته شده بود و نشان می داد که دشمن حتی از جسم بی جان این سردار شهید نیز می ترسیده است.

پایان خبر تیتو