اعتراض آتشین – تیتو

به گزارش تیتو  عصر ایران در یادداشتی به قلم مهرداد خدیر نوشت: «دست چپم را برای کودکان غزه می دهم که دست وپای خود را در جنگ از دست داده اند». این را «ساموئل منا جوینیور» خبرنگار آمریکایی شاغل در رسانه های محلی نوشته بود و همین کار را هم انجام داد و در مقابل کاخ سفید و در سالگرد هفتم اکتبر دست چپ خود را به آتش کشید.

  او دانش آموختۀ دانشکدۀ روزنامه نگاری دانشگاه ایالتی آریزوناست و چون اعتراض او متوجه مهم ترین حامی یا نظاره گر اسراییل است که همانا آمریکاست همه را یاد عکس مشهور «مهم مالکوم براون» انداخت که در اوج جنگ ویتنام تصویر تکان دهنده راهب بودایی را جهانی کرد که در یکی از خیابان های سایگون در اعتراض به ادامۀ جنگ ویتنام خود را به آتش کشید و یکی از تکان دهنده ترین تصاویر تاریخ عکاسی خبری ثبت شد.

   نام آن راهب «تچ کوانگ دوک» بود و اقدام او تأثیر شگرفی در جلب توجه افکار عمومی به سوی ختم جنگ داشت.

    تأسف بار است که گفته شود خودسوزی خبرنگار محلی آمریکایی عجالتا در این حد بوده که یادآور چند اتفاق مهم از این دست در گذشته است:  یکی و مهم تر و جاودانه تر از همه همان راهب در ویتنام.

   همچنین می توان به «محمد بوعزیزی» دست فروش تونسی اشاره کرد که خودسوزی او آغاز بهار عربی شد. بهاری که شوربختانه خزان شد و اگرچه دنیای عرب را از دست کسانی چون مبارک و بن علی و قذافی نجات داد اما آنی نشد که می خواستند.

نام دیگر سرباز آمریکایی است که چندی پیش در اقدامی مشابه در مقابل سفارت اسراییل در واشینگتن دست به خود سوزی زد. نام او «آرون بوشنل» بود.

   موارد دیگری را هم می توان مثال آورد ولی این نوشته برای طرح این پرسش است که چگونه است که در دنیای ماقبل اینترنت تصویر خودسوزی راهب اثری عمیق تر بر جای گذاشت در حالی که با فاصله منتشر شد ولی اقدام «ساموئل منا جونیور» که در کسرس از ثانیه تمام شبکه های اجتماعی و رسانه های خبری را درنوردید آتش جنگ را فروننشانده است؟

چقدر باید جان آدم به لب رسیده باشد که برای اعتراض به آتشی که برپا شده راهی جز این نیابد که آتش به جان خود بیندازد؟ 

پایان خبر تیتو